Rozdział 12

muzyka

Jess,

Święta, święta  i po świętach, teraz tylko z niecierpliwością czekamy na sylwestra. Jeszcze dokładnie nie mamy nic zaplanowanego, ale na pewno będzie fajnie, były jakieś tam przelotne plany żeby iść do klubu czy coś. Dzisiejszy dzień miałam spędzić z Thomasem, ostatnio nie poświęcałam mu za wiele czasu. Wstałam z łóżka i poszłam do kuchni. Śniadanie już na mnie czekało, więc szybko zjadłam i poszłam się szykować. Kiedy szłam w stronę mojego pokoju usłyszałam jak woła mnie Thomas.

- Tak? – zapytałam.

- A tak w ogóle to gdzie się wybieramy?  

- Myślałam że może pójdziemy na jakieś zdjęcia, no wiesz ty w końcu jesteś modelem a ja dostałam nową lustrzankę, wypróbuje ją.

- No okej. A jak mam wyglądać?

- Zostawiam to tobie, zawsze dobrze wyglądasz. – uśmiechnęłam się do niego i poszłam do łazienki. Umyłam się, umalowałam, związałam włosy w luźnego koka i założyłam czarne rurki, tego samego koloru koturny i płaszczyk, sweterek oraz biały szalik i rękawiczki. Włożyłam do mojej dość dużej rudej torby aparat i najpotrzebniejsze rzeczy, przejrzałam się jeszcze w lustrze i opuściłam mój pokój. Mój brat czekał już na mnie przy wyjściu, zjechaliśmy windą na dół i wyszliśmy z wieżowca. Złapaliśmy taksówkę.

- To dokąd? – zapytał mężczyzna po trzydziestce. Thomas spojrzał na mnie pytająco.

Podałam kierowcy ulicę, a tak dokładnie była to najbardziej wysunięta poza miasto dzielnica Londynu.

- Jesteś tego pewna? – zapytał Thomas kiedy wysiedliśmy z taksówki.

- Tak, dawno tu nie byłam. – złapałam go za rękę, uścisnął ją i obdarował mnie słodkim uśmiechem. W to miejsce często zabierali nas rodzice, zawsze był i jest do tej poru tu taki spokój, można po prostu zamknąć oczy i zacząć marzyć, odpłynąć, nie przejmować się niczym. Posiedzieliśmy chwilę milcząc, rozkoszując się chwilą i zabraliśmy się do pracy. Wygłupialiśmy się i śmialiśmy w niebo głosy. Dobrze spędzaliśmy razem czas. Thomas był dobrym modelem, spełniał się w tym co robił.

- Lubisz swoją pracę? – zapytałam po chwili.

- Tak, bo to po części moje hobby, lubię to robić a kiedy zarabiam przy tym pieniądze jest jeszcze lepiej. Mogę nas utrzymać. Jest dobrze mała. – przytulił mnie do siebie.

- Przepraszam za wszystko. Za to że żyję na twój rachunek. Jestem niesprawiedliwa i cholernie uparta, że się wściekam i ciebie nie słucham, a powinnam bo przecież jesteś starszy ode mnie i wiesz o życiu więcej niż ja.

- Kocham cię głuptasie. – pocałował mnie w czoło.

- Kocham cię.

Robienie zdjęć zajęło nam dużo czasu z dwie godziny, musiałam przyznać że lustrzanka od Zayna była naprawdę fenomenalna, o wiele lepsza od mojej poprzedniej. Zrobiło się chłodniej więc zaczęliśmy się zbierać. Wróciliśmy do centrum i weszliśmy do mojej ulubionej kawiarni. Złożyliśmy zamówienie i usiedliśmy przy jednym ze stolików. Thomas przeglądał zdjęcia na moim aparacie a ja przyglądałam się jemu z uwagą. Po krótkiej chwili kelner przyniósł nasze kawy i wtedy mój brat podniósł głowę by na mnie spojrzeć, uśmiechnął się i powiedział:  

- Robisz bardzo dobre zdjęcia Jess.

- Dziękuje. – uśmiechnęłam się.

- Co z Zaynem?

- Nic

- Jess, - nie ustępował.

Milczałam.

- Słyszałaś co mówił w wywiadzie.

- Skąd wiesz że chodziło mu o mnie?

- Próbujesz oszukać samą siebie.

- No dobra, może tak, ale skąd mam wiedzieć że naprawdę mnie kocha, że mnie nie skrzywdzi. – spojrzałam na niego.

- Tego nigdy się nie wie, ale czy to nie ty jesteś taka odważna i nie boisz się niczego, nie boisz się ryzykować.

- Bo się nie boję.

- I o ile się nie mylę to ty mówisz – „ Kto nie ryzykuje ten nie zyskuję”.

- Tak wiem, dam mu szansę, zaufam. Ale obiecaj mi coś, dobrze?

- Dobrze.

- Że zawsze będziesz przy mnie.

- Jess, zawsze byłem i będę, możesz na mnie liczyć.

- Spotkam się z nim dzisiaj.

- Pewnie czeka na to.

Pogadaliśmy jeszcze o wszystkim i o niczym, dopiliśmy nasze kawy i wróciliśmy do naszego apartamentu. Zjedliśmy obiad i oboje poszliśmy się przebrać mój brat był dzisiaj umówiony z tą samą dziewczyną co ostatnio. Pierwszy był gotowy.

- Powodzenia. – krzyknęłam kiedy miał już wychodzić.

- Nawzajem. – uśmiechnął się do mnie szeroko i wyszedł.

Stanęłam w samej bieliźnie na środku mojej garderoby i zamyśliłam się, kompletnie nie wiedziałam w co mam się ubrać. W końcu po długim zastanawianiu się wybrałam leginsy w kwiaty, czarną koszulkę z białym krzyżem, dżinsową kurtkę i szare vansy na to wszystko zarzuciłam jeszcze czarną kurtkę, wyprostowałam włosy, poprawiłam makijaż i wyszłam. Weszłam do windy i wybrałam piętro 9. Od razu otworzyłam drzwi wejściowe do apartamentu Emilie. Moja przyjaciółka była sama szykowała się, pomyślałam że pewnie też wybiera się do chłopaków, oraz w biegu je obiad.

- Cześć. – krzyknęłam i rzuciłam się na kanapę.     

- Hej, co tam? Ładnie wyglądasz. Idziesz ze mną do chłopaków?

- Tak, idę. A wiesz, Emilie?

- Tak, Jess. – zatrzymała się na chwilę i spojrzała na mnie.

- Chcę z tobą porozmawiać.

- Dobrze. – usiadła obok mnie i spojrzała mi w oczy.

- Bo wiesz rozmawiałam dzisiaj już na ten temat z Thomasem i on twierdzi że powinnam zaryzykować. – spojrzałam na nią.  

- Chodzi o Zayna?

- Tak.

- Skarbie, on cię kocha, zależy mu na tobie, sama widziałaś co powiedział w wywiadzie.

- Tak wiem, ale… - przerwała mi.

- Nie ma żadnego ale, tak jest i nie zmienisz tego, zaufaj mu tak jak mi, obiecuję ci że nie pożałujesz.

- Dobrze.

Uśmiechnęłyśmy się równocześnie.

Pooglądałam jeszcze telewizję podczas kiedy Emilie się szykowała kiedy była już gotowa razem przejrzałyśmy się w lustrze i opuściłyśmy jej apartament.

- Co z Chloe? – zapytałam już w taksówce.

- Będzie czekała u chłopaków. – odpowiedziała moja przyjaciółka. Resztę drogi przejechałyśmy milcząc. Dopiero kiedy stałyśmy już pod drzwiami chłopaków Emilie się rozpromieniła.

- Rozumiem że wolisz spędzać czas z Harrym niż ze mną. Jest o wiele ciekawszy. Przepraszam już nie będę zatruwała ci życia moimi problemami.

Moja przyjaciółka chciała coś powiedzieć ale właśnie otworzyły się drzwi, ja wślizgnęłam się szybko do środka nie chciałam się z nią kłócić, po prostu powiedziałam co myślałam. Harry przytulił Emilie i usłyszałam jeszcze za plecami jak pyta ją co się stało. Nie chciałam słuchać jak mówi mu co jej powiedziałam więc szybko weszłam do salonu.

- Hej. – uśmiechnęłam się do wszystkich.

- Co tak długo? – zapytała Chloe.

- Że jak? Przecież nie byliśmy umówieni na jakąś konkretną godzinę.

Spojrzała na mnie z zakłopotaniem w oczach.

- A przepraszam może ja nie byłam, czyli umawiacie się beze mnie aha, dzięki. Fajnie jest się dowiedzieć że nic nie znaczysz dla przyjaciółek. Dzięki. – spojrzałam jej prosto w oczy.

- Jess, to nie tak. – zaczął Niall.

- A jak? Niall jak? Powiedz mi, bo ja nie wiem.

Nic już nie powiedział a ja na pięcie odwróciłam się i wyszłam. Zamykając drzwi usłyszałam głos Emilie.

- Jess, poczekaj. Daj spokój.

Szłam ulicami Londynu nie zwracając uwagi na nic, ani na nikogo, miałam wszystko w dupie. Nie płakałam, obiecałam sobie że nie będę.  Wróciłam pieszo do domu. Zdjęłam kurtkę i buty. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizję, leciał właśnie jakiś horror. Oparłam się wygodnie o poduszki i zaczęłam oglądać. Rozmyślałam, ale tym razem nie osądzałam siebie, nie miałam tym razem do siebie pretensji. Kiedy film się skończył ktoś zapukał do moich drzwi poszłam otworzyć. Był to Zayn.

- Hej, - uśmiechnął się.

- No hej, - pokazałam gestem dłoni żeby wszedł.

- Emilie i Chloe się o ciebie martwią.

- Tak pewnie, bo nie mają nic ciekawszego do roboty.

- Jess,

- Tak wiem mam przestać. Coś do picia?

- Woda? Sok? Coś gazowanego? Whisky? 

Uśmiechnął się do mnie zachęcająco. Wyjęłam z szafki dwie szklanki, wrzuciłam po trzy kostki lodu, nalałam whisky i podałam mu jedną z nich. Usiedliśmy na kanapie w salonie. Wzięłam łyk.

- Nie jesteś za młoda? – zapytał.

- A ty nie za ciekawski? Spokojnie mam siedemnaście lat. – uśmiechnęłam się.

- Powiedzmy że ci wierzę – uśmiechnął się również.

- Zayn? – powiedziałam nieśmiało jego imię.

- Tak, Jess.

- A to co wtedy mówiłeś na wywiadzie to chodziło o mnie. – spuściłam wzrok.      

Przybliżył się do mnie i złapał mnie za podbródek, kazał spojrzeć sobie w oczy.

- Tak, to chodziło o ciebie.

Uśmiechnęłam się mimowolnie. On jeszcze bardziej zaczął się do mnie przysuwać. Stykaliśmy się czołami, położył rękę na moich plecach i przysunął mnie jeszcze bliżej. Schylił się delikatnie i chciał mnie pocałować, lecz ja odsunęłam się szybko na drugi koniec kanapy.

- Przepraszam – szepnęłam cicho.

- No dobrze obejrzyjmy jakiś film. – powiedział jakby nic się nie stało.

Wybraliśmy jakąś komedię, była słaba, po godzinie oglądanie zasnęliśmy razem u mnie na kanapie.

Następnego dnia.

Obudziłam się w swoim łóżku. Byłam trochę zdziwiona, dobrze pamiętałam co się wczoraj stało. Wstałam i poszłam do kuchni.

- Hej mała, - przywitał się ze mną Thomas.

- Hej nie wiesz…

- Wiem, ja cie przeniosłem do łóżka.

Uśmiechnęłam się do niego i weszłam do salony, pochyliłam się nad kanapą, Zayn dalej spał tam słodko. W pewnej chwili obudził się.

- Dzień dobry. – powiedziałam uśmiechnięta.

- Hej piękna.

- Chodź na śniadanie.

Mój przyjaciel wstał założył swoje spodnie i bluzę i udał się ze mną do kuchni. Kiedy usiedliśmy mój brat zmierzył go wzrokiem. Zayn spojrzał na mnie przestraszony.  

- On żartuję. – zaśmiałam się.

- Spałeś z moją małą siostrą na jednej kanapie. – powiedział Thomas.

- Nie jestem mała. – krzyknęłam.

- Ja, ja …. – zaczął się tłumaczyć Zayn. A ja i mój brat wybuchliśmy śmiechem, Thomas zaczął się wydurniać z Zaynem, dogadywali się. Więc zostawiłam ich samych i udałam się do łazienki. Umyłam się, umalowałam i ubrałam.

- To co idziemy? – zapytał Zayn kiedy pojawiłam się w salonie.

- Tak.

Założyliśmy kurtki, buty i kiedy już zamykałam drzwi zwrócił się do mnie Thomas.

- Fajny jest. – uśmiechnęłam się do niego i wyszłam.

Kiedy zjeżdżaliśmy windą Zayn przytulił mnie do siebie i całując w czoło powiedział:

- Ja poczekam, tyle ile będzie trzeba.

Nie chciałam go urazić więc złapałam go za rękę, wyszliśmy z wieżowca dalej trzymając się za ręce. Pojechaliśmy do chłopaków i weszliśmy do środka. Dopiero w salonie kiedy zauważyłam że większość nam się przygląda puściłam jego uścisk. Mój przyjaciel pobiegł na górę się przebrać a ja usiadłam na kanapie. Dosiadły się do mnie Emilie i Chloe.  

- Martwiłyśmy się o ciebie Jess. – powiedziały jednocześnie.

Przewróciłam oczami.

- Przepraszamy. – powiedziała Chloe.

- Jess, - Emilie chciała mnie przekonać.

- Okej, niech wam będzie. – przytuliłyśmy się wszystkie trzy.

- To co idziemy na zakupy, same, tak jak dawniej.

- No pewnie.

Założyłyśmy kurtki, buty, szaliki, czapki i kiedy miałyśmy już wychodzić Harry, Niall i Zayn stanęli nam na drodze.

- Co wy robicie? – zapytał zdziwiony blondyn,

- Idziemy na zakupy. – odpowiedziała mu jego dziewczyna.

- Ale… - zaczął Harry.

- Same – powiedziała stanowczo Emilie.

Chłopcy nie byli zadowoleni pocałowali się ze swoimi dziewczynami na pożegnanie i stanęli ze smutnymi minami. Ja podeszłam do Zayna i złapałam go za rękę.

- Do zobaczenia – powiedział

- Do zobaczenia.

Wyszłyśmy.      


podoba się? następne rozdziały będą dodawane częściej :)