Rozdział 22

muzyka

Emilie

Znowu impreza. Znowu pijemy udając, że wszystkie problemy znikną. Tak trudno się z nimi zmierzyć, zrobić to gdy wiesz, że jesteś bezradny. Po co się wtedy nad sobą użalać, jak można się zabawić, udawać szczęśliwych? Jesteśmy w klubie już od jakiś trzech godzin. Ostatnio wszystko się zmieniło. Minęło kilka tygodni od kiedy Chloe wyjechała i nas zostawiła, zostawiła Nialla. Jest mi go tak cholernie szkoda. Bo widać, że on nadal ją kocha, widać jak cierpi, chociaż nie chce tego pokazywać, nie chce litości. Zamyka się w sobie i to przeżywa, a przecież mogliby być szczęśliwi. Dlaczego ona tak postąpiła? Gdy nagle wszystko zaczęło się sypać, po prostu wyjechała. Rzadko nazywam tak ludzi, ale przepraszam, zachowała się jak egoistyczna suka, i taka jest w moich oczach. Nie zasługuje na Nialla, tylko, że on sądzi inaczej. Jaki to ma sens? Ile on tak będzie się jeszcze zachowywać? Mam nadzieję, że w końcu pozna jakąś dziewczynę, która szczerze się w nim zakocha i będzie mogła zrobić dla niego wszystko, bo  on tylko na kogoś takiego zasługuje. Po tej przygodzie z Chloe, zauważyłam jakim on jest świetnym chłopakiem. Potrzebuje również kogoś tak idealnego jak on. Niestety wyjazd Chloe to nie jedyny problem. Ze mną jest coraz gorzej. Ciągłe kłótnie z Jess i Harrym mnie wykańczają. Nie mam już siły. To tak bardzo boli. Co chwile sprzeczamy się o to, że ćwiczę, że nic nie jem itp., co chwilę się godzimy i znowu. A w tym wszystkim najgorsze jest to, że oni mnie nie rozumieją, nie umieją tego zrobić. Ranię ich i wiem o tym, ta świadomość mnie przeraża. Nie chcę tego. Nie chcę. Naprawdę moim marzeniem jest znowu normalnie żyć. Niestety, anoreksja wróciła. Nie byłam do końca wyleczona i to musiało się tak skończyć. Na początku obwiniałam siebie, ale zaczęłam o tym czytać w Internecie. Ja po prostu jestem chora, a ten okres, kiedy wszystko się układało jest przejściowy, prędzej czy później i tak do tego wrócisz. Trzeba poddać się leczeniu, bardzo tego chcieć, czasem podjąć nawet ich kilka. Czytałam o dziewczynach, których historie wyglądały wręcz identycznie do mojej. One też wiedziały, że ranią wszystkich wokół, że są okropnymi ludźmi i że najlepiej byłoby jakby zniknęły. Wiem, że tylko one mogłyby mnie zrozumieć. To przykre, że i Harry i Jess i reszta się bardzo starają. To wszystko idzie na nic, a oprócz tego ja wychodzę na upartą egoistyczną gówniarę, która powiedziała, że chce coś osiągnąć i mimo wszystko do tego dąży, nawet jeśli to jest złe. Naprawdę taka nie jestem, Emilie, taka nie jest. Ale ta choroba – tak. To jedna z najbardziej egoistycznych chorób. Wiem, że robię źle, że jestem pierdolonym niczym i lepiej byłoby, żebym nie żyła, ale nic nie mogę z tym zrobić. Chciałabym zjeść normalne śniadanie, obiad, czy kolację, ale nie mogę, a nie, że nie chcę. Chciałabym. To ciągłe wtykanie jedzenia jest tylko denerwujące, na zewnątrz wyglądam na upartą i wściekłą, a w środku bardzo cierpię, bo – chciałabym. Nie wiem ile to jeszcze potrwa, nie wiem co będzie dalej.

- Idę do toalety – powiedział ponuro Harry, martwił się o mnie,

- Yhy – odpowiedziałam i wzięłam kolejnego łyka drinka, odwróciłam się i spojrzałam na parkiet, nikt z nas nie tańczył wszyscy smutni siedzieliśmy i piliśmy. Jakie to żałosne. Wstałam i ruszyłam na parkiet, nie chciałam tańczyć, chciałam popatrzeć na tych ludzi, jacy są szczęśliwi, jacy beztroscy. Poczułam ścisk w żołądku. To głód. Ale nie mogłam nic zjeść, moja psychika jest już bardzo zniszczona. Podeszłam do jednego ze stolików, dokładnie wiedziałam z kim chcę porozmawiać. często bywał u nas w hotelu, przychodził do modelek.

- Cześć, Billy – dosiadłam się do jego stolika i sztucznie się uśmiechnęłam,

- O, Emilie. Co cię do mnie sprowadza?

- Domyśl się,

- Oj dziewczyno, twój chłopak mnie zabije – zaśmiał się – więc, co dokładnie, to co zawsze chcesz, gdy już się tu zjawiasz? Kiedy po to przychodzisz nigdy nie jesteś sama, gdzie Chloe?,

- Tak dokładnie o to mi chodzi. Wiesz ostatnio wszystko się pozmieniało, teraz mimo, tego, że mam tylu wspaniałych ludzi obok siebie, którzy mnie kochają jestem całkiem sama, bo niestety nikt mnie nie może zrozumieć – powiedziałam smutno,

- Nie martw się, po tym wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się i wsunął mi do ręki woreczek amfetaminy,

Brałam ją już nieraz, ale teraz jest mi bardzo potrzebna. Dzięki niej poczucie głodu znika, mogę się też na chwilę choć trochę wyluzować. Bo myśli, że moi przyjaciele, Harry tak bardzo się starają, tak bardzo się o mnie martwią, ale nie mogą mnie zrozumieć po prostu mnie przytłaczają . Poszłam do łazienki, przecież nie mogę ot, tak przy wszystkich brać narkotyki. Kiedy było już po wszystkim, wychodząc z toalety, zatrzymałam się przy ścianie. Zanim wróciłam do stolika, wzięłam głęboki oddech, nie chcę, żeby oni zauważyli. Znowu byłaby jakaś kłótnia, a tego mam dość.

- Gdzie byłaś tyle czasu? Martwiliśmy się – zaczęła Jess,

- Tu i tam – odpowiedziałam krótko,

- Emilie – spojrzał się na mnie Harry – spójrz mi w oczy,

- Po co? – zapytałam niby zdziwiona, wiedziałam, że się domyślił, a w moim przypadku wszystko widać po oczach,

- Zrób to – powiedział stanowczo,

- I? – zapytałam, wzdychając,

- Brałaś coś?

- Może… - odpowiedziałam i odwróciłam wzrok, zaraz znowu się zacznie. Wszyscy będą mnie pouczać, zdenerwują się. A mnie to zaboli. Bo mimo, że strasznie mnie to wkurwia, to wiem, że oni to robią bo się martwią.

- Emilie! – krzyknął Harry, a ja spojrzałam na niego ze smutną miną, nienawidziłam, jak na mnie krzyczał,

- Nie krzycz – szepnęłam,

- Co z tobą jest nie tak?! – zapytała się Jess, a na jej słowa zaczęły lecieć mi łzy,

- Em, proszę cię. Możesz się wreszcie przestać niszczyć? To boli nie tylko ciebie. Błagam cię, ogarnij się – złapał mnie za rękę Harry,

- Ale wy nic nie rozumiecie! – wstałam – Nikt mnie nie rozumie. Nie wiecie co ja czuję, wiem, że wam trudno i wiem, że was ranie, ale proszę, przestańcie ciągle się mnie czepiać. Mam już tego dość. Nie radzę sobie. Ale takim zachowaniem mi nie pomożecie, dopóki nie będziecie w stanie mnie zrozumieć, to nie będziecie mogli mi pomóc. Nie wiecie nic na temat – zatrzymałam się – nie wiecie nic o anoreksji, nie wiecie jak ona wygląda od tej strony. Nie wiecie, jak trudno każdego dnia patrzeć na siebie w lustrze i widzieć kogoś, kogo nienawidzicie z całej siły, bo niszczy wszystko. A najgorsze jest, że tym kimś jesteś właśnie ty, wiecie jak, trudno przeżyć każdy dzień z tą świadomością? Kiedy z wami jestem widzę, że się martwicie, ale ja nie umiem, nie mogę po prostu wziąć kanapki i ją zjeść. To wszystko jest takie do dupy. A na dodatek wy się staracie, ale wychodzi na to, że z waszą pomocą jest gorzej – cały czas płakałam – Muszę iść – wzięłam torebkę i zaczęłam biec,

- Emilie! – usłyszałam głos Nialla,

Wybiegłam z klubu i gdy stałam na dworze złapałam się za głowę, ukucnęłam i zaczęłam płakać. Tak bardzo było potrzebne mi teraz wsparcie i zrozumienie. Ale nie poddam się, nie będę taka jak Chloe, będę walczyć do końca, a na pewno nigdy nie zostawię moich przyjaciół, Harrego. Bo mimo, że między nami nie jest za dobrze to zawsze przy nich będę, bo ich kocham, a to właśnie jest miłość.  Poczułam, że ktoś za mną stoi. Wstałam i odwróciłam się. Harry zbliżył się do mnie, a ja wtuliłam się w niego. Spojrzałam się na niego. Był smutny, a w oczach miał łzy.

- Przepraszam, że wszystko psuję – powiedziałam,

- Przepraszam, że nie potrafię cię zrozumieć,

- Naprawdę potrzebuję do tego wszystkiego czasu,

- Emilie, to po prostu tak kurewsko boli, gdy widzę jak to wszystko cię niszczy. Nie chcę tego, bo chcę dla ciebie jak najlepiej,

- Ja to wiem – odpowiedziałam,

- Wiedz jeszcze jedno – cokolwiek się stanie, zawsze będę cię kochał, pragnął dla ciebie wszystkiego co najlepsze. Kocham cię i już zawsze, pomimo wszystkich niepowodzeń, zawsze będę cię kochać. Mam nadzieję, że w końcu wszystko się między nami ułoży, bo ja już sam nie potrafię tego wszystkiego znieść – powiedział odwracając wzrok, następnie spojrzał się w ziemię,

Przytuliłam się do niego, a on delikatnie pocałował mnie w usta.

- Wróćmy do domu, nie mam już na dzisiaj siły – szepnęłam do niego, zamówiliśmy taksówkę, która zjawiła się błyskawicznie,

W samochodzie siedzieliśmy w ciszy, trzymaliśmy się za ręce. Ta sytuacja bolała nas oboje. Nagle usłyszałam mojego iPhona. Dostałam sms’a od Jess:

„Co z wami? Gdzie jesteście? Wszystko ok?”

Odpisałam jej tylko:

„ wracamy do domu, wszystko dobrze.”

Kiedy dojechaliśmy na miejsce, od razu ruszyliśmy do sypialni. Położyliśmy się do łóżka. Byłam wtulona w Harrego.

- Dobranoc –powiedział,

- Dobranoc,

Następnego dnia – rano,

Obudziliśmy się o 10. Wszyscy siedzieli już w kuchni, przy stole. Chwilę później dołączyliśmy do nich.

- Ja po proszę o herbatę – uśmiechnęłam się do Danielle, która stała przy blacie,

- I jak się spało? – zapytał Zayn, pewnie, po tym, jak wczoraj wybiegłam z klubu wszyscy się martwili,

- Dobrze – odpowiedział cicho Harry,

- To co dzisiaj robimy? – próbował rozluźnić atmosferę Louis,

- Nie mam pojęcia – odpowiedziała Jess,

- Ja też – dodałam – Zostańmy w domu,

- Dobry pomysł – poparł mnie Niall,

Danielle podała mi kubek i dosiadła się obok Liama. Wszyscy jedli w ciszy. Tylko ja patrzyłam się i żałowałam, że nie może być normalnie, ze tak jak oni nie mogę nic zjeść. Znowu panowała niezręczna atmosfera. Tak jakby nic nie było w porządku i nikt nie próbował nic z tym zrobić. Znowu milczymy. Mam tylko jedno wielkie marzenie – że kiedyś to wszystko minie i będzie dobrze – zamknęłam moje oczy i napiłam się herbaty.








i minęła już ponad połowa opowiadania. do końca zostało ok. 15 rozdziałów, nie więcej. po tym blogu planujemy kolejnego, z udziałem one direction, oczywiście. mamy nadzieję, że wam się spodoba - będziecie czytać? dzisiejsze pytanie: a według was wszystko minie i będzie dobrze, czy cały czas będzie się coś sypać, wszyscy będą się kłócić, Niall nadal będzie smutny, Chloe już nie wróci, a Emilie nie uda się wyjść z anoreksji?