Rozdział 21.

muzyka, 

Jess,

Tydzień później.

Była siódma rano, a ja nie mogłam spać. Siedziałam na parapecie i przyglądałam się panoramie Londynu, od kilku dni pogoda kompletnie się zmieniła, było dość chłodno i padał deszcz. Ostatnio wszystko zaczęło się pieprzyć, Chloe wyjechała, nie daje żadnych oznak życia, Niall jest załamany, a Emilie popada w anoreksję a ja, ich przyjaciółka nie potrafię im pomóc. Jedyną pocieszającą wiadomością było to że nie jestem w ciąży, naprawdę mi ulżyło, nie chodzi o to że nie chce mieć dzieci, ale nie teraz jestem za młoda, nie poradziła bym sobie. Krople spływały po szybie tworząc małe, cienkie ścieżki, sięgnęłam po mojego iPhona, podłączyłam słuchawki i włączyłam muzykę, to jedyna rzecz dzięki której mogę odpocząć, uspokoić się i odpłynąć. Przykryłam się kocem, oparłam o ścianę i wsłuchałam w „Moments” bo akurat leciała, chciałam choć na chwile zapomnieć o problemach i zając się sobą, przymknęłam powieki. Zasnęłam na chwilę, kiedy po raz drugi otworzyłam oczy, wyjęłam słuchawki z uszu i spojrzałam na wyświetlacz telefonu, zegarek wskazywał 9:15. Wstałam, przejechałam włosy ręką i udałam się do kuchni. Thomas od jakiegoś czasu spotyka się z jakąś modelką, często go nie ma, nawet w nocy, chodzą na imprezy albo po prostu zostaje u Vanessy – bo tak na imię ma jego dziewczyna i tak właśnie było tym razem. Rozejrzałam się po pustym pomieszczeniu i podeszłam do ekspresu, zrobiłam sobie kawę i usiadłam na blacie. Nie byłam głodna. Kiedy wypiłam ciepły napój, zeskoczyłam z blatu i skierowałam się w stronę łazienki. Wzięłam szybki prysznic i już stałam przed lustrem rozczesując włosy, wysuszyłam je i przejechałam prostownicą. Zrobiłam lekki makijaż i w samej bieliźnie pobiegłam do mojej garderoby. Wzięłam czarne rurki, białą koszulkę z pacyfką, czarną bluzę, dżinsową kurtkę i białe krótkie conversy. Ubrałam się, spojrzałam jeszcze na wyświetlacz swojego iPhona, na początku w głębi serca liczyłam na to że odpisze, że to wszystko da się jakoś naprawić, a teraz, teraz byłam wściekła że tak nas potraktowała, mnie, Emilie, Nialla, miałyśmy na zawsze być przyjaciółkami. Zawsze, na zawsze, przyjaźń, miłość – niektórzy, po prostu nie znają znaczenia tych słów, nie wiedzą jakie są potężne. Wyszłam z mojego apartamentu, przekręciłam klucz, weszłam do windy i wjechałam na piętro dziewiąte. Pociągnęłam za klamkę, lecz drzwi były zamknięte, zapukałam. Nic.

- Emilie, jesteś tam? – krzyknęłam. Dalej nic. Zjechałam windą na sam dół i wyszłam z wieżowca. Kiedy znalazłam się na dworze przeszła mnie fala zimna, zaczęły kapać na mnie co chwila pojedyncze krople deszczu. Założyłam kaptur i podeszłam bliżej ulicy by złapać taksówkę. Dzisiaj chłopcy pracowali, nagrywali w studiu. Wsiadłam do taksówki, podałam adres i ruszyłam. Była dopiero jedenasta ale byłam pewna że 1D już pracuję. Wysiadłam z taksówki, przed studiem stało z pięćdziesiąt może sześćdziesiąt fanek, zaczęłam się przeciskać. Na całe szczęście w połowie drogi do drzwi zauważył mnie Andy – ochroniarz One Direction. Pomógł mi dojść do wejścia. Kiedy odwróciłam się i spojrzałam na fanki one zaczęły krzyczeć jedna prze drugą.

- Pozdrów chłopaków.

- Podasz im nasze twittery.

- Gdzie Chloe? 

- Jak się czuję Niall?

- Zdobędziesz dla nas autografy?

Nie miałam siły, byłam po prostu zmęczona, ostatnio pojawiło się za dużo problemów, olałam je, odwróciłam wzrok i weszłam do środka. W tym studiu byłam pierwszy raz, szłam wąskim korytarzem aż doszłam do pomieszczenia gdzie znajdowali się chłopcy.

- Hej. – uśmiechnęłam się lekko i zdjęłam kaptur.

- Cześć, Jess. – powiedzieli równocześnie Liam, Louis i Harry. Niall uśmiechnął się lekko, więc podeszłam do niego i przytuliłam go mocno. Kiedy go puściłam, odwróciłam się i spostrzegłam mojego chłopaka, uśmiechał się. Pocałowałam go czule w usta i wtuliłam się w niego, on lekko głaskał mnie po wilgotnych włosach. Po chwili zapytałam:

- A gdzie Emilie?

- Jak to? Myślałem że jest z tobą. – powiedział lekko zdenerwowany Harry.

- A ja myślałam że jest tu, bo jak rano u niej byłam to drzwi były zamknięte a jej nie było.

- Poczekaj zadzwonię do niej. – powiedział mój przyjaciel i odszedł na bok.

- I co? – zapytałam kiedy znowu się pojawił.

- Nie odbiera, coś jest nie tak, martwię się, Jess czy mogłabyś wrócić do waszego wieżowca i sprawdzić czy jej tam nie ma, jeśli ja wyjdę teraz to wiesz co się stanie, widziałaś te fanki.

- Tak, jasne, nie ma sprawy. To ja nie długo wrócę. – Zayn pocałował mnie w policzek.

- Kocham cię. – szepnął.

- Ja też cię kocham. – odpowiedziałam i zaczęłam iść wąskim korytarzem. Wyszłam na dwór i z powrotem założyłam kaptur, przecisnęłam się przez fanki i już byłam w drodze do naszego wieżowca. Okazało się że winda chwilowo nie działa, więc musiałam iść schodami. Szłam powoli nie zwracając zbytnio uwagi na mijających mnie ludzi. Kiedy doszłam na piętro szóste spostrzegłam Em wychodzącą z siłowni.

- Co ty robisz? Wszyscy się o ciebie martwią.

- Byłam na siłowni co w tym takiego złego? – zapytała nie rozumiejąc mojego zdenerwowania.

- Emilie przestań! – krzyknęłam. Ty naprawdę nic nie rozumiesz, niszczysz mnie, Harrego, siebie. Nie możesz pojąć tego że jesteś idealna, piękna. Przestań się odchudzać. Ta anoreksja cię zabija i nas chyba też. Właśnie przez to są nasze wszystkie problemy, spięcia, kłótnie. Chcesz tego? Harry kocha cię taką jaką jesteś. Dla kogo chcesz się zmienić, bo ja nie rozumiem. I mam serdecznie dosyć tego wszystkiego. Chcesz znowu trafić do szpitala, chcesz tego? Teraz na pewno skontaktowali by się z psychologiem, z twoją mamą, to jest chore Em zrozum to, my chcemy dla ciebie dobrze. Wszystko się pieprzy, a ja też jestem już zmęczona tym wszystkim, nie utrudniaj tego jeszcze bardziej. Harry strasznie się martwi i to przeżywa, uwierz w końcu nie wytrzyma i cię zostawi, wszyscy odejdą bo nie będą mieli już sił. Ale przecież ty i tak zrobisz jak chcesz, nie mylę się, prawda?

- Nie. – powiedziała prawie nie słyszalnie.

- Jak zwykle. – zaśmiałam się cicho. Więc chyba nic tu po mnie, trzymaj się Em. – zaczęłam schodzić schodami.

- Jess, zaczekaj.

- Zostaw mnie. – nie odwróciłam się, zeszłam na dół i wybiegłam z budynku. Deszcz dalej padał, zachłysnęłam się zimnym powietrzem. Szłam prosto przed siebie kopiąc co chwile jakiś kamień pojawiający się pod moimi stopami. Wyjęłam telefon z kieszeni spodni. Wybrałam bardzo dobrze mi znany numer, pojawiło się zdjęcie uśmiechniętego Zayna, nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Tak Jess? - powiedział Zayn.

- Gdzie jesteś?

- Już w domu. Coś się stało, a ty gdzie jesteś?

- Idę do was przez miasto, za jakiś czas powinnam być.

- Pieszo? Ale pada deszcz.

- Nic nie szkodzi, Do zobaczenia. – rozłączyłam się.

Tak, padał deszcz, ale mi to nie przeszkadzało, chciałam chociaż przez chwile pobyć sama. Londyn zawsze był piękny, kiedy był zasypany śniegiem, w słoneczny dzień, zasypany jesiennymi liśćmi a nawet wtedy kiedy padał deszcz. Uśmiechnęłam się lekko. Jedyne o czym teraz marze to usiąść pod kocem z ciepłą kawą w ręku i przytulić się do mojego chłopaka, rozmawiać albo milczeć, bez różnicy, po prostu być blisko niego. Kiedy w końcu doszłam do domu chłopaków, zapukałam lekko do drzwi. Otworzył mi Niall.

- Jesteś cała mokra.

- Nic nie szkodzi.

- Chodź szybko bo się przeziębisz. Zayn!

Weszłam do środka i zdjęłam buty, rozejrzałam się po mieszkaniu i spostrzegłam Zayna zbiegającego po schodach, nikogo więcej nie było. Złapał mnie za rękę i pociągnął na górę. Stanęłam w progu jego pokoju, a on zaczął szukać czegoś w swojej szafie. Po chwili wyciągnął swoją koszulkę „ Smoking can cause a slow and painful death”, szare dresy i czarną bluzę. Ubrałam się w suche ciuchy i razem zeszliśmy do salonu gdzie siedział Niall.

- To co z Em? – zapytał blondyn.

- Nawet nie pytaj.

- To znaczy? – ciągnął Zayn.

Opowiedziałam im o naszej sprzeczce i co ją spowodowało, nie zrobiło to na nich zbytniego wrażenia, chyba poznali już ją wystarczająco dobrze i przyzwyczaili się do tego. Ale dla mnie ona była naprawdę ważna, nie chciałam jej stracić, martwiłam się o nią i chciałam dla niej jak najlepiej. Emilie można powiedzieć była już dorosła i powinna sama o sobie decydować, ale zachowywała się jak dziecko. Jak dziecko które chce osiągnąć postawiony sobie cel, swoje ambicje które nie do końca są słuszne, prawdziwe, dobre, warte poświęcenia. Odpowiedzialność. Moja przyjaciółka na pewno nie była odpowiedzialna, ani za siebie ani za bliskie osoby. Raniła mnie i Harrego, może nie świadomie ale robiła to. Nie chciała niczego zmieniać, nie chciała chodź trochę zmienić siebie. Z moich rozmyślań wyrwała mnie piosenka „ Summer Paradise” którą Niall miał ustawioną jako dzwonek, nie zauważyłam też wcześniej że mojego przyjaciela nie ma z nami w salonie.

- Odbierzcie. – usłyszałam krzyk blondyna z kuchni. Podniosłam telefon nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam go do ucha.

- Tak, słucham?

- Witaj Niall, tu Samantha, mama Chloe. – zesztywniałam, a po plecach przeszedł mnie zimny dreszcz.

- Niall jest w kuchni, tu Jess. – powiedziałam tak szybko że nawet nie byłam pewna czy zrozumiała co mówię.

- A, Jess, dzień dobry. Dasz mi go? – przycisnęłam telefon do piersi i skierowałam się do kuchni gdzie blondyn przygotowywał sobie kanapki.

- Niall, to mama Chloe. – powiedziałam szeptem. On spojrzał na mnie z przerażoną miną.

- Nie chce z nią rozmawiać, nie mam o czym. – odparł, a ja zauważyłam jak po jego policzku spływa jedna pojedyncza łza, odwróciłam się żeby się nie rozpłakać i wróciłam do Zayna.

- On nie chce z panią rozmawiać. – znowu przyłożyłam iPhona Nialla do ucha.

- Ale jak to? Ja nie wiem co się dzieje, moja córka wyjechała, powiedziała mi że nie jest już z Niallem i że chce odpocząć, wszystko przemyśleć, czy on ją skrzywdził?

- Czy on ją skrzywdził? – wrzasnęłam na cały dom i wstałam automatycznie.

- Jak pani śmie tak mówić, to ona go skrzywdziła, złamała mu serce, oszukała, wszystkich nas skrzywdziła, zostawiła go, zostawiła nas, zakończyła naszą przyjaźń, miałyśmy być zawsze razem, zawsze, rozumie pani co to znaczy, a ona po prostu to zakończyła, bo stwierdziła że to ją meczy, wybrała spokój a nie Nialla, a on jest tak cudowny, tak dobry i kochany, powiedziała że na nas też już jej nie zależy, nienawidzę jej z całego serca, kiedyś była moją przyjaciółką, a teraz jest największym wrogiem, nigdy jej tego nie wybaczę, tego że tak nas skrzywdziła, mnie, Emilie, Nialla. Nigdy!- po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

- Ja nie wiedziałam. – wybełkotała.

- To teraz już pani wie. – rozłączyłam się i dopiero teraz spostrzegłam że w salonie stoi Niall, przysłuchiwał się całej mojej rozmowie z mamą Chloe, on również płakał. Podeszłam do niego i przytuliłam go mocno. Po chwili podszedł do nas Zayn, odsunęłam się od blondyna i wtuliłam w mojego chłopaka, jeszcze ręką starłam ostatnią łzę cieknącą po policzku mojego przyjaciela.

- Będzie dobrze, wiem że to głupie słowa, ale na pewno się ułoży. – powiedział Zayn, kierując te słowa do naszej dwójki. Właśnie teraz chciałam napisać do Em żeby się tu pojawiła że jej potrzebuję. Ale nie zrobiłam tego, nie mogłam. Westchnęłam głośno i usiadłam na kanapie a obok mnie Zayn i Niall. Mój chłopak chciał rozładować atmosferę, zawsze to robił i najczęściej mu się udawało, włączył horror o którym ostatnio rozmawiałam z Niallem, bardzo chcieliśmy go obejrzeć, ale plany się pokomplikowały i nie poszliśmy do kina. Spojrzałam na ekran, film właśnie się zaczynał. Wbiłam się w poduszki, założyłam kaptur i pogrążyłam się w swoich myślach. Nie potrafiłam się na niczym skupić, nie potrafiłam w spokoju obejrzeć filmu, w głowie miałam milion myśli. Nie mogłam uwierzyć, że Chloe nie powiedziała nic mamie i jeszcze zwaliła całą winne na Nialla, co za szmata. Myślałam że ją znam ale chyba się pomyliłam, dawna Chloe nigdy by tak nie postąpiła, ona nigdy by nie zostawiła swojego chłopaka, myślałam że ona go kocha, jak mogła go tak okłamywać, jak mogła okłamywać nas. Jest nikim, dla mnie jest nikim. Ja jej zaufałam! Głos w mojej głowie krzyczał w niebo głosy. Przymknęłam powieki. Nienawidzę jej. Nienawidzę jej. Nienawidzę jej. Ciągle słyszałam to w głowie. Wszystko się sypie, moje przyjaźnie się rozpadają, najpierw Chloe, a teraz Emilie. Nie chce stracić Em, ale jeśli ona nie zachowuje się w stosunku do mnie fair to dlaczego ja powinnam. Nie muszę, nie chcę. Mam już dosyć pomagania wszystkim dookoła, zajmowania się ich problemami. Bo kiedy to ja mam kłopoty, chwilowe załamanie i potrzebuje  pomocy, nikogo nie ma. Chciałam przez chwile odpocząć, otworzyłam oczy i zaczęłam przyglądać się postaciom w filmie. Położyłam głowę na ramieniu Zayna, on objął mnie, a ja wtuliłam się w niego. Wciągnęłam powietrze i poczułam mocne perfumy połączone z zapachem dymu z papierosów. Nie chciałam się z nim kłócić, więc nic nie powiedziałam, to pewnie przez ten stres, tyle się ostatnio dzieje. Wiem jak trudno rzucić nałóg, a kiedy emocje buzują i chce się odreagować sięga się właśnie po używki.

- Kocham cię. – powiedziałam cicho.

- Ja też cie kocham. – odszepnął.

Kiedy film się skończył, no skończył się a ja nie wiedziałam o czym był, nie wiedziałam nawet kto był głównym bohaterem, Niall wstał z kanapy.

- Idę się położyć. – powiedział ochryple.

Spojrzałam mu prosto w oczy a on skierował się w stronę schodów a po chwili zniknął z mojego pola widzenia. Rozciągnęłam się i położyłam głowę na kolanach Zayna, on głaskał mnie po włosach co chwile.

- Dlaczego? – zapytałam.

- Ale co?

- Dlaczego wszystko się psuje. Przyjaciele odchodzą, miłość zawodzi, a problemy powstają z jednych drugie, potężniejsze. Czemu wszystko nie może być dobrze? Czemu ludzie nie mogą kochać siebie nawzajem, szanować, nie zawodzić. Czemu mówią słowa „Kocham cię” nie znając ich znaczenia i potęgi? Czemu mówią „ Na zawsze” chociaż wiedzą, że tak nie będzie, że nie dotrzymają danej obietnicy? Czemu? – zamknęłam oczy bo zaczęły napływać do nich łzy, mój chłopak złapał mnie za rękę.

- Pamiętasz jak mówiłem że będę się starał żeby było idealnie? – nie czekał na moją odpowiedź. Staram się i dalej będę, ale nigdy nic nie będzie perfekcyjne, takie jest życie czy jakby wszystko się układała, wszyscy byli by dla siebie mili, tak byś je kochała. Nie, właśnie. Bo byłoby nudno, jedna wielka melancholia. Zawsze coś się psuje, ale tak już jest i nikt tego nie zmieni, prędzej czy później ułoży się, znowu będzie dobrze. Życie biegnie do przodu, ludzie się starzeją i zmieniają ale najważniejsze jest to żeby podczas tej zmiany dalej zostać sobą. Kawa stygnie, uczucia gasną, piwo tarci gaz, namiętność wietrzeje, a ludzie zwyczajnie odchodzą. A ty, żyjesz dla siebie, nie dla innych. Więc nie myśl o tym, bądź sobą bo inni zapomną a ty będziesz tym żyła, oni odejdą a ty zostaniesz.

- Masz racje. Czasami nawet mnie zaskakujesz, uwielbiam z tobą rozmawiać. Jestem największą szczęściarą, bo mam ciebie. – podniosłam się i pocałowałam go w usta.

- Ale nie chce żeby Niall cierpiał, on na to nie zasługuję. – dodałam.

- Tak, on na to nie zasługuję, ale myślę że zwykła rozmowa mu nie pomoże, wiesz jak bardzo ją kochał i nie wiem czy dalej nie kocha. – pocałował mnie w czoło i przybliżył o siebie. Nasze dłonie złączyły się, palce splotły się razem. Wtuliłam się w niego. Nie musiałam mówić że go kocham on bardzo dobrze o tym wiedział. Szepnęłam tylko ciche „Dziękuję”.     







pytanie na dziś: jak według was potoczą się dalsze losy naszych bohaterów? Czy Niall i Chloe znowu będą razem? Czy Em wyjdzie z anoreksji? A co stanie się z Jess? - e&j



+ słowa emilie: jak harry we mnie wejdzie, to ja ze wszystkiego wyjdę :D. taki tam mały żarcik, do tak pochmurnego rozdziału :)