Rozdział 20

muzyka

Chloe.

Siedziałam na parapecie wpatrując się w podłogę. Była trzecia nad ranem. Nie miałam ochoty kłaść się spać. Musiałam wszystko przemyśleć. Podjąć ostateczną decyzję. Miałam na sobie tylko za dużą koszulkę Nialla i majtki. Moje włosy w kompletnym nieładzie spięłam w koka. W ręku trzymałam kubek z zimnym już kakałem. Przez ostatni tydzień w ogóle nie wychodziłam z domu. Odizolowałam się od świata, od moich przyjaciół, od mojego chłopaka. Nie odbierałam telefonów, nie odpisywałam na sms. Nie otworzyłam im nawet drzwi, gdy po dwóch dniach Niall, Jess i Emilie do mnie przyjechali. Udawałam, że mnie nie ma. Moi rodzice są teraz na wakacjach, więc jestem całkiem sama. Ale to w sumie dobrze. Ciągle zbieram się, żeby podjąć ostateczną decyzję. O czym mówię? Jestem słaba, za słaba. Nie potrafię poradzić sobie z tą chorą nienawiścią, która szerzy się wśród fanów mojego chłopaka. To już wymyka się spod kontroli. Na każdym kroku jestem poniżana i obrażana. Ludzie nie tylko mnie krytykują, ale wmawiają, że nie kocham Nialla. To  naprawdę boli. Próbowałam to olewać, walczyć z tym, szukałam wszędzie pomocy. Ale nic nie zadziałało. Zostało mi jedyne wyjście. Niestety pewnie dla niektórych najgorsze. Muszę się oddalić i zacząć normalnie żyć. Wszystko od nowa. To będzie trochę trudne, ale mam nadzieję, że wyjdzie mi to na dobre. Mianowicie muszę rozstać się z Niallem. Myślałam nad tym długo. I właśnie teraz podjęłam ostateczną decyzję. To mnie niszczyło, on też nie czuł się dobrze, gdy na każdym kroku mnie obrażano. Muszę zniknąć z jego życia. Wiem, że go zranię, ale tak będzie tylko na początku. Jestem pewna, że za jakiś czas on znajdzie sobie kogoś innego, lepszego, kogoś kto będzie kochał go bezgranicznie, kogoś kogo on pokocha, kogoś kogo zaakceptują fanki. One naprawdę mogą dać popalić. Niestety to nie koniec. Zrozumiałam też… zrozumiałam też, że muszę zakończyć wszystkie przyjaźnie z osobami związanymi z One Direction, muszę zakończyć przyjaźń z Emilie i Jess. Z najlepszymi przyjaciółkami, z którymi przeszłam wiele, na których bardzo mi zależało. Miałyśmy być nierozłączne, zawsze i wszędzie razem. Jednak rzeczywistość taka nie jest, moje relacje z nimi są zupełnie inne. Nie mam siły na tą przyjaźń, jeżeli ona ma tak wyglądać, to mnie męczy. Wiem, że jeśli nadal bym się z nimi przyjaźniła, byłabym w pobliżu Nialla, byłabym w zasięgu fanek. Osób, które mnie nie znają, nic o mnie nie wiedzą, ale które życzą mi jak najgorzej. Wiem, że teraz będzie mi bardzo  ciężko. Rozstanę się z osobami, które są dla mnie najważniejsze. Ale w końcu będę miała spokój. Niestety od zawsze zbyt często myślałam o sobie. Wiem, że moje zachowanie może wydawać się trochę egoistyczne, ale jestem już za bardzo zmęczona, mam dość. Dzisiaj pojadę do domu chłopaków, spotkam się z dziewczynami i Niallem. Pożegnam się z każdym i wyjdę. Na tą chwilę już nie wrócę. Zobaczymy jak dalej potoczy się życie.

Wstałam i poszłam do kuchni. Z apteczki wyjęłam jakieś leki przeciwbólowe, ponieważ strasznie bolała mnie głowa. Napiłam się wody i wróciłam do pokoju. Usiadłam na łóżku, założyłam słuchawki, włączyłam muzykę i próbowałam chociaż na chwilę zasnąć. Długo mi to  nie wychodziło, ale po jakiś dwóch godzinach, zdrzemnęłam się. Już przed dziewiątą obudziłam się. Wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki. Wykąpałam się. W szlafroku zeszłam na dół, zrobiłam sobie dwa tosty i herbatę po czym poszłam do salonu. Próbowałam jak normalny człowiek zjeść śniadanie oglądając telewizję. Jednak w mojej głowie znowu krążyło milion myśli. Wzięłam do ręki mojego iPhona. 27 nieodebranych połączeń, 8 wiadomości. Zaczęłam je czytać:

„Chloe, co z tobą? Nie widziałem cię od tygodnia, martwię się. Nie odbierasz telefonów, nie dajesz znaku życia… Wszystko w porządku? Błagam chociaż odpisz, tylko się odezwij. Pamiętaj, że cokolwiek się stanie zawszę będę cię kochać” –Niall<3,

„co ty odpierdalasz? mogłabyś chociaż się odezwać, wszyscy się martwią. nie myśl tylko o sobie, bo nie mam pojęcia co robisz i daj znać co z tobą…” – Jess:*,

„proszę chociaż się odezwij, naprawdę się martwię. odpisz, napisz, że żyjesz cokolwiek… tak nagle zniknęłaś, co się dzieje” – Emilie xx,

To tylko 3 z nich, od razu je wyłączyłam. Nie miałam ochoty tego czytać. Wyłączyłam telewizor i poszłam do mojego pokoju. Wyciągnęłam z szafy pierwsze lepsze ubrania. Padło na miętową, plisowaną sukienkę, czarne balerinki i szary sweterek. Kiedy byłam już ubrana, wysuszyłam włosy i nałożyłam lekki makijaż. Za oknem padał deszcz. Ostatnio było słonecznie, ale jak to w Anglii, któregoś dnia w tygodniu musiał spaść deszcz. Padło na czwartek. Wyciągnęłam z szafki małą czarną torebkę, do której schowałam telefon, słuchawki, portfel, chusteczki i klucze i wyszłam z domu. Po drodze złapałam taksówkę. Gdy stanęłam przed drzwiami do domu chłopaków głośno westchnęłam i otarłam pojedynczą łzę. Byłam zdenerwowana, że muszę to wszystko zakończyć. Ale to jedyne wyjście, inaczej zwariowałabym.

- Boże, Chloe! – drzwi otworzył Niall, który od razu zaczął mnie przytulać i całować po szyji – Wiesz, jak się o ciebie martwiłem?! Co się z tobą działo?

- Zaraz ci o wszystkim opowiem, ale najpierw muszę porozmawiać z dziewczynami. Gdzie one są?

- Siedzą w kuchni – odpowiedział trochę zmieszany,

Szłam korytarzem twardo patrząc przed siebie. Nie mogłam teraz się poddać. Zrobię tak jak wcześniej postanowiłam, nic już nie zmienię.

- Chloe! – wstała z krzesła Emilie,

- Co się z tobą działo? – zapytała Jess ze złością w oczach,

-Musimy porozmawiać – odpowiedziałam szybko,

- Ale co, co ty w ogóle robiłaś? – wypytywała się blondynka,

- Od dawna się z tym wszystkim męczyłam. Przez ostatni tydzień siedziałam w domu. Musiałam wszystko sobie przemyśleć. Chodzi mi o to, że odkąd poznałyśmy chłopaków wszystko się zmieniło. tak, wiem wy jesteście szczęśliwe, układa się wam. Ale ja… ja już tak dalej nie mogę. Niestety, ale to był mój największy błąd. Dopuszczenie do siebie Nialla. Bo go pokochałam, wtedy. Teraz wszyscy mnie nienawidzą. Wybaczcie, ale nie potrafię tego olewać. Ja po prostu mam dość. Dlatego muszę skończyć z wami jakiekolwiek kontakty, rozstać się z Niallem. To dla mnie bardzo trudne. Muszę stąd wyjechać. Odpocząć w spokoju, bez nachalnych fanek. Przepraszam, że kończę naszą przyjaźń – zatrzymałam się – Ale tak będzie lepiej. Dziękuję, za ten czas spędzony razem, za wszystkie imprezy, kłótnie. Miałam w was oparcie. Teraz wszystko się zmieniło. oddaliłyśmy się od siebie i wiem, że poradzicie sobie beze mnie, nie jestem wam potrzebna, a przyjaźń z wami mnie już po prostu męczy. To koniec. Przepraszam. A teraz wybaczcie, ale muszę porozmawiać jeszcze z Niallem i wychodzę. Już się tu nie pojawię – powiedziałam podnosząc głowę i rozglądając się, przełknęłam ślinę i skierowałam się w stronę wyjścia, kiedy stałam w progu Jess mnie zatrzymała,

- Co? Kończysz z nami przyjaźń, bo masz dość hejtujących ciebie fanek? A co to ma wspólnego? Przecież to nie nasza wina. Tchórzysz, Chloe. Przykro mi, że one cię nienawidzą, ale przecież pomagałyśmy ci, nadal byśmy to robiły. A ty, tak po prostu odchodzisz, niszczysz naszą więź, nie próbując nawet tego naprawić. Powiedz szczerze, że już ci na nas nie zależy ,

- Ja po prostu muszę odejść z dala od otoczenia chłopaków. A jeśli chodzi o naszą przyjaźń, masz rację nie zależy mi już na niej tak jak kiedyś. Przepraszam, sama nie wiem czemu. Może to dlatego, że mam dość już tych kłótni, ciągłych sprzeczek i spięć, które, co jak co są między nami. Dlatego, potrafię ją skończyć i spróbować zacząć wszystko od nowa, daleko stąd – wyrzuciłam z siebie wszystko,

- Kłótnie powstają dlatego, że ludzie się różnią, mają swoje zdania i poglądy, że walczą o nie, ale mimo wszystko zależy im na tej drugiej osobie. Tak, nam na tobie zależało. To twój wybór, nie będziemy cię zatrzymywać. Ale jeżeli już tu stoimy, to coś ci powiem – Emilie spojrzała mi prosto w oczy – Ty chyba nie jesteś gotowa na prawdziwą przyjaźń, nie wiesz co ona znaczy. Zachowujesz się egoistycznie i myślisz tylko o sobie. Zostawiasz nas, Nialla. Wiesz jak to będzie boleć? Myślisz tylko o sobie. Przez ten tydzień strasznie się o ciebie martwiliśmy. Jess, Niall i ja spędziliśmy całą noc odpisując fankom na prywatne wiadomości. Chcieliśmy je przekonać. Zakończyć to wszystko, żebyś była szczęśliwa. Jak widać ty kończysz coś innego. Powodzenia, Chloe – powiedziała Emilie po czym ominęła mnie i wyszła z kuchni, zapewne poszła do Harrego,

- Ja jestem silna i dam sobie radę. Ale Emilie i Niall? Wiesz jak to będzie ich bolało? Zresztą sama mogłaś się przed chwilą przekonać, pewnie ona teraz płacze. Chyba ją znasz? Wiesz, że nienawidzi rozstań, tak bardzo przywiązuje się do ludzi. A może jednak, nie wiesz, nic o nas nie wiesz, nie znasz nas. Nie ważne, idź do Nialla. Ja idę pogadać z Em. Żegnaj – powiedziała twardo po czym zmroziła mnie spojrzeniem i wyszła,

Nie byłam zła na siebie, nie byłam zła na moje byłe już przyjaciółki. Czułam po prostu pustkę. To wszystko. Teraz została mi jeszcze rozmowa z moim chłopakiem. Wiem, że to duże wyzywanie, ale jakoś dam radę. Szłam schodami z opuszczoną głową, kiedy byłam pod pokojem blondyna głośno westchnęłam i zapukałam do drzwi. Usłyszałam ciche „Proszę” i weszłam do sypialni. Niall siedział na łóżku, z gitarą w ręku. Zawsze grał na niej gdy się denerwował. Po oczach poznałam, że jest przygnębiony.

- Tak więc, co robiłaś przez ten cały czas kiedy nas olewałaś?

- Nie olewałam was. Daj mi to wyjaśnić – spojrzałam mu prosto w oczy i nie wytrzymałam, łzy zaczęły mi lecieć i lecieć, wtuliłam się w jeszcze mojego chłopaka i płakałam, dopiero teraz doszłam do wniosku jak się do niego przywiązałam. Czy to była miłość? Sama nie wiem, bo przecież gdyby tak było to choć raz postawiłabym na pierwszym miejscu kogoś innego niż moją własną osobę. Na prawdziwą miłość, taką jaką darzą siebie nasi dziadkowie, czy rodzice przyjdzie jeszcze czas. Wiem, tylko że Niall to wspaniały chłopak, taki uroczy i miły. Przy nim czułam się naprawdę dobrze, jednak do czasu. Dlatego to koniec.

- Chloe, co jest? Wiedz, że cię kocham – powiedział, a ja pocałowałam go w usta. Robiliśmy to namiętnie, wiedziałam, że to już ostatni raz. Ostatni raz ich zasmakuję.

- Niall, ja przepraszam. Jestem tu po to, bo muszę to zakończyć, wyjechać stąd. Nie potrafię już tak żyć, z tą świadomością, że twoje fanki mnie nie akceptują, nienawidzą mnie. To rani, niszczy mnie. Nie mam na to już siły. Wybacz mi, że  się poddaję. Jesteś naprawdę kimś wielkim, za dobrym na mnie. Wiem, że znajdziesz sobie kogoś lepszego, kogoś kto pokocha ciebie tak jak ty go, a może i bardziej. Proszę cię, nie bądź zły, ani się nie smuć. Tak będzie lepiej. Nie dzwoń, ani nie pisz do mnie. Po prostu o mnie zapomnij, ja zrobię to samo. To była wspaniała przygoda, ale jak to mówią wszystko co dobre szybko się kończy. Masz wspaniałych przyjaciół, fanów, którzy bardzo cię kochają. Poradzisz sobie beze mnie. Przepraszam – jeszcze raz spojrzałam w jego piękne oczy, uwielbiałam się w nich zatapiać, kiedy doszło do mnie, że to ostatni raz poczułam ukłucie w sercu. To chyba przywiązanie. Przełknęłam ślinę i wstałam kierując się w stronę drzwi. Nie chciałam na niego patrzeć. Wiedziałam, że jest na mnie zły i smutny, że go zawiodłam i zraniłam, wiedziałam, że teraz jego niebieskie oczy, które były po prostu idealne wypełniały łzy. Ale musiałam tak postąpić, na pewno za jakiś czas wszystko mu się ułoży.

- Nie rozumiem tylko dlaczego mówiłaś mi „kocham cię” skoro to było tylko zauroczenie? Bo gdybyś mnie kochała, to byś została, bo jedyną potrzebną ci rzeczą do życia to moja miłość, ona wystarczyłaby ci. Okłamałaś mnie gdy ja ci zaufałem, pokochałem. Dobrze, będzie jak chcesz. Ale zastanów się nad swoim zachowaniem i nigdy nie postąp tak z następnym chłopakiem. Bądź z kimś kogo naprawdę kochasz, a nie z kimś z kim ci jest po prostu miło – usłyszałam za pleców, nie odwróciłam się, gdy minęłam próg jego drzwi zbiegłam ze schodów, chciałam być jak najdalej tego domu. Gdy przebiegałam obok salonu spostrzegłam Zayna, Louisa i Eleanor rozmawiających z Jess, Emilie, która była wtulona w Harrego. Danielle z Liamem mówili coś do niej, najprawdopodobniej ją pocieszali. Zatrzymałam się na chwilę. Spojrzałam na każdego z osobna. Szepnęłam tylko ciche: „będę za wami tęsknić” i ruszyłam w stronę drzwi wyjściowych. Czułam na sobie ich wzrok, pewnie mnie usłyszeli.

- Żegnaj Chloe – usłyszałam głow Liama, Zayna i Danielle,

- Czyli wybrałaś drugie wyjście – powiedziała jakby sama do siebie Eleanor,

- Nie rozumiem, czemu tak postąpiłaś, ale… cześć – dodał Harry,

Ja odwróciłam się, lekko podniosłam rękę i pomachałam im. Jess i Emilie patrzyły się na mnie, widziałam po ich oczach, że są zawiedzione, że o tym, że się oddaliłam powiedziałam im dopiero teraz, teraz, kiedy nie da się nic naprawić. Wyszłam po cichu zamykając drzwi. Właśnie zakończyłam moje stare życie. W tym momencie jestem nikim, muszę jak najszybciej wyjechać z Londynu i zacząć wszystko od nowa. Wsiadłam do autobusu, chciałam jak najszybciej wrócić do domu. Gdy już tam byłam wyciągnęłam z szafy walizkę i zaczęłam się pakować. Upchałam do niej moje wszystkie ubrania, buty oraz kosmetyczkę. Nie wiedziałam na ile wyjeżdżam. Do drugiej torby zapakowałam laptopa, ładowarki itp. Do podręcznej torebki wzięłam telefon, portfel i wszystkie potrzebniejsze rzeczy. Kiedy skończyłam się pakować był już wieczór. Mój pokój był teraz taki pusty. Nie było w nim nic, oprócz pustych mebli i nieposłanego łóżka. Zniosłam bagaże na dół i zadzwoniłam do rodziców. Oni o niczym nie wiedzieli.

- Cześć mamo. Muszę ci coś powiedzieć. Postanowiłam, że wyjadę na jakiś czas. Chcę pojechać do dziadków. Spakowałam już rzeczy, muszę odpocząć. O 22 mam autobus. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? – powiedziałam spokojnie,

- Dobrze kochanie, cieszę się, że chcesz ich odwiedzić. Ale czy coś się stało, wszystko w porządku? – zapytała się mnie,

- Rozstałam się z Niallem,

- Ale jak to?!

- To ja z nim zerwałam, mamo. Po prostu uważam, że to nie miało sensu. Jakoś się trzymam, potrzebuję wyjazdu, to tyle,

- Dobrze, Chloe. Jak chcesz. Trzymaj się kochanie i jakby co to dzwoń, przyjedziemy. Kocham cię,

- Pozdrów tatę i ja ciebie też – rozłączyłam się i wrzuciłam telefon do torebki.

Było po dziewiątej. Zamówiłam taksówkę i spokojnie na nią czekałam.

- Na przystanek, proszę,

Patrzyłam się jak na szybie rozmazują się krople deszczu. Nie mogłam się doczekać następnego dnia, gdy obudzę się już w innym miejscu, z innymi ludźmi.

- A panienka co taka smutna? Pewnie wracasz do domu, masz w Londynie chłopaka? – dopytywał się taksówkarz,

- Nie jestem smutna, raczej zmęczona. Nie, nie mam tu chłopaka, a wyjeżdżam do dziadków – odpowiedziałam bez emocji, dziwnie się poczułam mówiąc „nie mam chłopaka”,

Na miejscu byłam chwilę przed 22. Na przystanku, pod daszkiem stała piątka ludzi. Trzech starszych mężczyzn oraz kobieta z małym dzieckiem. Gdy podjechał autobus, młody kierowca wyszedł i zapakował walizki do bagażnika, następnie kupiłam od niego bilet, który wrzuciłam do portfela i zajęłam miejsce przy oknie. Kiedy odjeżdżałam dokładnie przyglądałam się ulicom Londynu, miasta, którego kochałam i jednocześnie nienawidziłam. W końcu niewiadomo kiedy tu wrócę. Wszędzie pozapalane latarnie, Big Ben wybijający 22:15, Buckingham Palace. Mimo, że na dworze lało jak z cebra, można było spotkać wielu ludzi. Takie było to miasto, tętniło życiem i w dzień i w nocy, niezależnie od pogody. Wyjęłam mój bilet, bilet który może wszystko odmienić. Wyjeżdżam do moich dziadków, rodziców mojej mamy. Mieszkają w niewielkiej i spokojnej miejscowości, Watford. Babcia Clodah i dziadek Jack zawsze byli dla mnie dobrzy, rozpieszczali mnie. Robili to na co miałam ochotę, rozumieli mnie. Właśnie tego teraz potrzebowałam, spokoju i zrozumienia. Droga trwała ok. 2 godzin. Nie miałam ochoty spać. W pewnym momencie znudzona wyjęłam mój telefon i włączyłam twittera. Przeczytałam tweeta Nialla: „ Przykro mi, że tak postąpiłaś, nigdy cię nie zapomnę i nie wiem czy masz rację, z tym, że kiedyś kogoś sobie znajdę. Zraniłaś mnie i nie mogę się z tym pogodzić…” oraz kolejnego „ A wy drodzy ‘prawdziwi’ fani możecie być z siebie dumni”. Ja napisałam tylko: „Zaczynam wszystko od nowa…” i wyszłam, nie chciałam czytać co inni mi piszą. Uciekłam od tego. Na szczęście przystanek był niedaleko domu dziadków. Wzięłam walizkę i torby i poszłam przed siebie. Ostatni raz byłam tutaj trzy lata temu, jednak znałam to miasto na pamięć. Gdy byłam młodsza spędzałam tu całe wakacje. Kiedy trochę dorosłam wolałam chodzić na imprezy niż przesiadywać z dziadkami. Teraz to mi się odwidziało i potrzebuję właśnie tej „nudy” i beztroskości. Po dziesięciu minutach byłam na miejscu. Moi dziadkowie mieli niewielki domek, z przepięknym ogródkiem, w którym znajdowała się huśtawka, którą dziadek zrobił specjalnie dla mnie. Uśmiechnęłam się kiedy przechodziłam przez furtkę. Zadzwoniłam dzwonkiem, czekając aż ktoś mi otworzy. Po chwili ujrzałam moją babcię, która na mój widok szeroko się uśmiechnęła:

- Chloe, co cię tu sprowadza? Tak bardzo się stęskniłam – przytuliła mnie,

- Przyjechałam do was na trochę. Mam nadzieję, że nie jesteście źli? – zapytałam się,

- Nie żartuj sobie, wchodź bo zmarzniesz. Napijesz się herbatki i pójdziesz spać, na pewno jesteś zmęczona podróżą. A jutro sobie porozmawiamy – uśmiechnęła się do mnie – Jack, nie uwierzysz kto do nas zawitał! Chodź i pomóż wnuczce z bagażami,

Weszłam do środka. Nic się tu nie zmieniło. Na ścianie wisiały moje zdjęcia z dzieciństwa. Pierwszy raz od jakiegoś czasu poczułam ulgę. Wiedziałam, że teraz wszystko może się ułożyć, jest taka mała szansa, którą muszę wykorzystać.





dzięki wam postanowiłyśmy, że jeżeli dalej będziecie komentować tak jak pod ostatnim rozdziałem to zostajemy. pamiętajcie, że każdy szczery komentarz, każda opinia się liczy i mobilizuje nas do dalszego pisania, prowadzenia tego bloga. a więc jak podoba się wam styl pisania w tym rozdziale? tym razem pisałam go ja. nie bądźcie złe, za to, że  Chloe zerwała z Niallem, wiecie, nigdy nie może być i nie jest idealnie.takie życie. a według was Chloe dobrze postąpiła, czy zachowała się egoistycznie raniąc Nialla i swoich przyjaciół? no to na tyle, dziękuję i zachęcam do komentowania - emilie :)