Rozdział 30

muzyka,

Jess,

Ostatnie tygodnie.

Emilie czuję się coraz lepiej, chce pokazać że jest silna, że potrafi zmierzyć się z chorobą. Jestem z niej bardzo dumna. Ale, moje życie, mój związek zaczyna się sypać, on nie dzwoni nie piszę, a kiedy ja wykonam telefon zbywa mnie bezsensownymi wymówkami. Nie wiem co się dzieję, nie chcę go stracić. Myślałam że ten wyjazd, ta przerwa, nie zmieni nas, nie zmieni naszych relacji, najwidoczniej myliłam się i to bardzo. Tęsknie za nim. Za kilka dni ja, Em, El i Dan lecimy do chłopców, mam nadzieję że  wszystko się wyjaśni, boje się najgorszego, kocham go.

Dzień wyjazdu.

- Spakowałaś się już? – zapytała Emilie wchodząc od mojego pokoju. Kiwnęłam potwierdzająco głową i spojrzałam przez okno.

- A ty? – zapytałam po chwili.

- Tak, Jess nie martw się, niedługo wszystko się wyjaśni. – powiedziała moja przyjaciółka, ja nic nie mówiąc wstałam, zapięłam walizkę, zarzuciłam torbę na ramię i wyszłam z pokoju. Dzisiaj ubrana byłam w czarne rurki, białą koszulkę z nadrukiem „Wild&Free” bordową bluzę, jasną jeansówkę i krótkie białe conversy. Thomas zniósł nasze walizki na podziemny parking wieżowca i postawił obok samochodu Eleanor. Odwróciłam się twarzą do niego.

- Uważaj na siebie, wszystko będzie dobrze. – zapewniał mnie. Przytuliłam się do niego i wsiadłam do czarnego Mercedesa. Na lotnisku od razu skierowałyśmy się na odprawę bo byłyśmy już spóźnione. W samolocie siedziałam obok Emilie przy oknie. Założyłam kaptur na głowę, słuchawki podłączyłam do mojego iPhona, włożyłam je do uszu i pogrążyłam się w myślach. Powtarzałam sobie, wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze, nie dzwoni bo ma dużo pracy, nic się nie stało. Za parę godzin będziecie już razem, nic was nie rozdzieli, uspokój się. Siedziałam i patrzyłam przez okno, podziwiałam chmury unoszące się wokół nas i przebijające się przez nie pojedyncze promienie słońca. Samolot wylądował, a ja sparaliżowana wstałam z miejsca, zabrałyśmy nasze walizki i skierowałyśmy się w stronę wyjścia. Na zewnątrz czekała na nas taksówka która miała nas zawieźć do chłopców, gdyż oni nie wiedzieli o naszym przyjeździe. Stanęłyśmy pod hotelem 1D było tam pełno ochrony i fanek. Chciałyśmy wejść do środka lecz zatrzymał nas jeden z ochroniarzy.

- Wstęp wzbroniony. – powiedział stanowczo mężczyzna.

- Jestem Danielle Peazer dziewczyna Liama Payna. – powiedziała dumnie Dan.  

- Proszę poczekać.

Ochroniarz wszedł do środka i po chwili wrócił z Paulem.

- Witajcie dziewczyny, proszę. Chłopców jeszcze nie ma, mają czas wolny wyszli na miasto ale niedługo powinni wrócić. Zakwateruje was.

Dostałyśmy dwa pokoje, ja byłam z Em a Eleanor z Danielle. Położyłyśmy nasze walizki przy wielkim dwuosobowym łóżku i podeszłyśmy do szklanej ściany która prowadziła na balkon. Był z niego piękny widok na wielki basen, bar i różne tego typu atrakcję.

- Ładnie tu. – przyznałam

- Przepięknie. – poprawiła mnie Em. W Los Angeles jest znacznie cieplej niż w Londynie, więc musiałyśmy się przebrać. Założyłam błękitne spodnie, białą koszulkę z czarnymi napisami i jeansówkę na ramiączka. Zostawiłam moją przyjaciółkę samą i skierowałam się do pokoju mojego chłopaka do którego miałam wstęp. Panował tam mały bałagan, Zayn nie przepadał za sprzątaniem. Usiadłam na łóżku i rozglądałam się dookoła, spostrzegłam że na szafce nocnej leży przerwane zdjęcie, wzięłam je do ręki. To było nasze wspólne zdjęcie, zrobiła je Emilie jak byliśmy kiedyś u chłopaków, dlaczego on je porwał. Oczy mi się zaszkliły. Schowałam fotografie do kieszeni i podeszła do drzwi balkonowych, wyszłam na taras zaciągnęłam się powietrzem i dalej czekałam na mojego chłopaka. Po kilkunastu minutach usłyszałam z korytarze zadowolone krzyki Eleanor i Danielle, domyśliłam się że chłopcy wrócili. Odwróciłam się w stronę drzwi i cała się trzęsąc czekałam aż się otworzą. W końcu ktoś pchnął drzwi a do pokoju wszedł Zayn a za nim blond dziewczyna. Śmiali się, wyglądali na szczęśliwych. Zamknęli za sobą drzwi i wtedy blondynka pocałowała mojego chłopka w usta.

-  Co tu kurwa się dzieję? – powiedziałam to tak głośna i stanowczo żeby zdali sobie sprawę z powagi sytuacji. Zayn patrzył na mnie z przerażeniem w oczach a jego koleżanka nie wiedziała co się dzieje.

- Jess… - wydusił z siebie tylko moje imię.

- Co kurwa? Obiecałeś mi że ten wyjazd nic nie zmieni, że zawsze będziemy razem. Zapewniałeś że mnie kochasz. Kłamałeś. Wszystkie twoje słowa to jedno wielkie kłamstwo. – krzyczałam. Dzielą nas kilometry, ale myślałam że mnie kochasz, że wrócisz i wszystko będzie tak jak dawniej. A ty, znalazłeś sobie inną, zabawiasz się z jakąś szmatą. Nie wierzę, po prostu nie. Zaufałam ci. Zaufałam, a ty wszystko spieprzyłeś. Kto to w ogóle jest? Wyrwałeś jakąś sukę i co dalej? Bardzo odpowiedzialne, zachowujesz się jak dziecko, zwykły bachor. Przysięgałeś, że będziesz się starał żeby było idealnie. Czy dla ciebie tak wygląda perfekcyjne życie? – patrzyłam mu prosto w oczy. Każdego dnia odkąd wyjechałeś wstawałam rano, zapieprzałam do tej szkoły, normalnie funkcjonowałam. Tęskniłam, brakowało mi twojej obecności, bliskości, dotyku, twoich pocałunków, tego że w twoich ramionach czułam się bezpieczna, tego że rozumiałeś mnie jak nikt inny, kochałam z tobą rozmawiać, śmiać się i milczeć. Odliczałam dni do przyjazdu tutaj, to miała być niespodzianka, powiedz mi po co? Żeby dowiedzieć się, że nic dla ciebie nie znaczę, że tak naprawdę mnie nie kochasz, jestem nikim. Po co to było, Zayn? Ty wielka pierdolona gwiazdo zrobiłeś to tylko po to żeby się mną zabawić, trochę pobajerować, przeruchać i zostawić, tak? Po co ja się w to wszystko mieszałam, po co mnie w to wciągnąłeś? Weszłam w to twoje idealne życie, zwykła dziewczyna, zwykła fanką. Boże jaki z ciebie dupek. A ja tak kurewsko mocno cię pokochałam. Mogłeś mnie uprzedzić że to już koniec. – przełknęłam ślinę.

- Ja przepraszam. – wymamrotał.

- Ale teraz to ja mówię koniec, to już koniec, Zayn żegnaj. – skierowałam się w stronę wyjścia dalej zachowując zimną krew. Złapał mnie za nadgarstki i przyciągnął do siebie.

- Jess, proszę, daj mi wszystko wyjaśnić.

- Tu nie ma nic do wyjaśniania.

Wyszarpałam się z jego uścisku. Spojrzałam jeszcze raz na blond dziewczynę. Byłam już przy drzwiach.

- Jess… - krzyczał.

- Jessica!

Wyszłam, szłam korytarzem, jak najszybciej chciałam dostać się do mojego pokoju, zabrać rzeczy i wrócić do Londynu. Emilie nie było w środku, zamknęłam za sobą drzwi usiadłam na podłodze i dałam upust łzą. Płakałam jak dziecko, jak małe dziecko. Tak właśnie się czułam, jak jakiś gówniarz nikomu nie potrzebny, nie chciany. Kiedy tak siedziałam sama wyładowując całą złość, ktoś wszedł do pokoju. Emilie, Harry i Niall stanęli przede mną. Zakryłam twarz trzęsącymi się dłońmi nie mogłam powstrzymać łez.  Em usiadła obok mnie i nic nie mówiła. Kiedy w końcu się opanowałam, podniosłam głowę i powiedziałam opanowanym głosem:

- Dlaczego mi nie powiedzieliście?

- Jess, my nie wiedzieliśmy co mamy zrobić, Zayn jest naszym przyjacielem, uważasz że mieliśmy zadzwonić do ciebie i powiedzieć, „Cześć Jess, słuchaj Zayn cie zdradza, musisz przyjechać” – powiedział Harry.

- Tak, tak właśnie powinniście zrobić, myślałam że my też się przyjaźnimy.

- Przepraszamy, ale to naprawdę było trudne. – dodał Niall.

- Kto to jest? Oprócz tego że jakaś blond, plastikowa dziwka.

- To Perrie Edwards, jedna z piosenkarek amerykańskiego zespołu Little Mix. – kiedy Harry skończył tłumaczyć mi kim jest blond dziewczyna Malika, ktoś zaczął dobijać się do drzwi.

- Zobaczę kto to. – powiedziała moja przyjaciółki i wstała z podłogi.

- Nie wchodź. – usłyszałam głos Emilie a po chwili w pokoju pojawił się Zayn.

- Wyjdź. – krzyknęłam i podniosłam się.

- Jess, proszę porozmawiajmy.

- My nie mamy już o czym rozmawiać, to koniec.

- Nie podejmuj pochopnych decyzji?

- Pochopnych decyzji? Czy ty się słyszysz? Kurwa Zayn, co ty sobie myślisz, że powiesz skarbie przepraszam cię, ale kocham cię bardzo nie zapominaj, i wszystko będzie dobrze. Nie, nie jestem głupia. Znudziła ci się zwykła dziewczyna, potrzebowałeś gwiazdki z jakiegoś mało znanego zespołu, nie pomyślałeś że ona chcę się na tobie wypromować. Co? A, gdzie jest teraz ta twoja kurwa?

- Zawsze musisz się tak zachowywać?

- Co masz na myśli?

- Jesteś wrednym, pyskatym bachorem, zrywając ze mną porzucasz to wszystko, pieniądze, wycieczki, prezenty.

- I ty kurwa myślisz że ja byłam z tobą właśnie dla tego? Pojebało cię, kochałam cię, kocham i będę kochać, ale nigdy nie wybaczę ci tego że zdradziłeś mnie z tą szmatą.

- Nie obrażaj jej.

- Jeszcze ją bronisz. Nienawidzę cię, nienawidzę. – uklękłam i zaczęłam płakać.

- Proszę, Jess…

- Wyjdź już lepiej. – odezwał się Niall.

- Kocham cię. – wyszedł.

Emilie przytuliła mnie do siebie i kołysała, chciała uspokoić.

- Nienawidzę go, nienawidzę. – mówiłam przez łzy.

- Ciii…

- Chce wracać do domu.

- Jutro.

- Emilie chce wracać.

- Jutro. – powtórzyła moja przyjaciółka i razem podniosłyśmy się z podłogi. Położyłam się  na łóżku, a Em obok mnie, wtuliłam się w nią, a ona delikatnie głaskała mnie po włosach.

- To my zostawimy was same. – powiedzieli chłopcy i opuścili nasz pokój.

- Tak bardzo go kocham.  

- Wiem, ale teraz śpij. Śpij już.

Zamknęłam powieki i po chwili odpłynęłam.

Następnego dnia.

Obudziłam się i dopiero kiedy usiadłam na łóżku uświadomiłam sobie co wczoraj zaszło. Coś w moim sercu pękło, rozpadło się. Chciałam krzyczeć, łzy napływały mi do oczu, dusiłam się. Podeszłam do lustra, przejrzałam się w nim, podpuchnięte oczy, rozmazany makijaż. Zrobiłam szybki prysznic. Umalowałam się, ubrałam, włosy związałam w luźnego koka.

- Jess? – usłyszałam głos Emilie wychodząc z łazienki. Spojrzałam jej prosto w oczy.

- Gotowa? – kiwnęłam potwierdzająco głową. Wyszłyśmy z pokoju, idąc korytarzem minęłyśmy Nialla i Zayna. Mój były już chłopak chciał mnie zatrzymać, lecz ja nie dałam za wygraną. Szłam dumnie przed siebie. Niektórzy powiedzieliby pieprzona dama, a ja po prostu byłam silna, nie chciałam się załamać, nie przez niego. Chciałam dalej być sobą, normalnie funkcjonować. Odwróciłam się by ostatni raz spojrzeć na Zayna i opuściłam hotel. Na zewnątrz czekał na nas Harry, miał zawieźć nas na lotnisko. Na miejscu stanęłyśmy przed wielkim ekranem i sprawdzałyśmy loty, kiedy znalazłam już odpowiedni samolot z głośników padła informacja:

- Przepraszamy, ale wszystkie loty do Londynu zostały odwołane z powodu uszkodzeń technicznych, muszą państwo zostać w naszym słonecznym LA. Loty zostaną wznowione za tydzień, miłego pobytu.

- Nie no, to chyba jakieś żarty! – wybuchłam. 

- Chyba jesteśmy zmuszone zostać tutaj. – skwitowała Em.

- Mi pasuję. – rozpromienił się Harry.

- Dzięki. – zmierzyłam go wzrokiem.

Wróciliśmy do hotelu i udaliśmy się na śniadanie gdyż dochodziła dopiero jedenasta. Podeszliśmy do stolika przy którym siedzieli, Liam, Danielle, Eleanor, Louis i Niall.

- A wy nie w drodze do domu? – zapytał blondyn.

- Loty odwołali, przez problemy techniczne. – przewróciłam oczami i zaczęłam konsumować śniadanie. Siedziałam milcząc przysłuchując się tylko wymianą zdań moich przyjaciół.

- To co gdzie idziemy? Na miasto? Na plaże? Na basen? Wybierajcie. – zachęcał wszystkich Louis.

- Miasto, - odezwała się El.

- Nie, nie, plaża. – sprzeczała się z nią moja przyjaciółka.

- A ty, Jess? – otrzęsłam się po chwili i uświadomiłam że Liam mówi do mnie.

- Idę do pokoju, a wy bawcie się dobrze. – opuściłam jadalnie i skierowałam się do mojej sypialni. Zamknęłam drzwi nie chciałam żeby ktokolwiek mi przeszkadzał, a na pewno nie chciałam żeby między mną a Zaynem doszło do konfrontacji. Usiadłam na łóżku, włożyłam słuchawki w uszy i pogrążyłam się w swoich myślach. Nie mogłam zrozumieć dlaczego tak się stało, co zrobiłam nie tak, czy jestem naprawdę tak beznadziejna? Tyle obietnic, to wszystko na nic. Przeszliśmy już tyle razem tylko po to żeby się rozstać. Nie byłam zadowolona z wyjazdu, ale wierzyłam w niego, wierzyłam w nas. Ufałam mu, tak bezgranicznie. Co by było gdybym jednak wtedy zaszła w ciąże, też by mnie zostawił? To wszystko jest takie straszne i skomplikowane. Kochasz kogoś, ufasz mu, poświęcasz my wszystko, całe swoje życie, całą siebie tylko po to żeby dowiedzieć się że nie warto. Że nie warto było kochać? Popełniamy błędy, tak, ale nie można popełniać błędów nad którymi panujemy, niszcząc przy tym coś i raniąc kogoś. Nie potrafię mu wybaczyć. Czy kiedyś to zrobię? Nie wiem. Teraz za bardzo cierpię, to naprawdę boli. Czyje się jak śmieć, jak nic nie znaczące gówno, jakaś zabawka która po jakimś czasie znudziła się, nie jest już ani cenna, ani potrzebna. Byliśmy zawsze razem. Jedna rozłąka zniszczyła cały nasz związek. Jedna trasa. Odsunęliśmy się od siebie, nie, to on odsunął się ode mnie. Zostawił i upokorzył. Bo tak najłatwiej. Co teraz będzie? Nie wiem, nic nie wiem. Nie wiem co będzie jutro, pojutrze, za tydzień, miesiąc. Nie wiem, jak sprawy się potoczą, jak życie które przypomina jakąś chorą grę się rozegra. Wiem jedno, że kurewsko mocno go kocham.    





bardzo prosimy i zachęcamy do komentowania. mam nadzieję, że nas za to nie zabijecie,
co sądzicie o zachowaniu Zayna? czy można go jakoś usprawiedliwić? co zrobiłybyście na miejscu Jess? ~Em&Jess