Rozdział 32

muzyka

Chloe.

Muszę, muszę to zrobić. Nie podoba mi się tu, jest tak nudno. Chcę odzyskać Nialla, Jess i Emilie. Chcę wrócić. Wzięłam mojego iPhona do ręki.

- Eleanor?

- Chloe, coś się stało?

- Musisz mi powiedzieć gdzie jesteście, musze się spotkać z dziewczynami i Niallem, chcę z nimi porozmawiać.

- Jesteśmy wszyscy w LA.

- Przylecę, mogłabyś czekać na mnie na lotnisku.

- Okej. O której mam być? 

- Około 12 powinnam być.

- Do zobaczenia. – powiedziała El, a ja się rozłączyłam. Wstałam z łóżka, wzięłam małą walizkę i zaczęłam wrzucać do niej ubrania i najpotrzebniejsze rzeczy. Zapięłam walizkę, zarzuciłam torbę na ramię i zeszłam na dół.

- Babciu, dziadku jadę do Londynu, stęskniłam się za rodzicami.

- Dobrze skarbie, tylko uważaj na siebie i zadzwoń jak będziesz na miejscu.

Wyszłam, skierowałam się na dworzec autobusowy, był on niedaleko domu moich dziadków. Znałam rozkład jazdy i wiedziałam że zaraz powinien zjawić się autobus do Londynu. Kupiłam bilet i zajęłam miejsce z tyłu. Wyjęłam telefon z kieszeni spodni, wybrałam wiadomości, Justin<3, napisałam:

- Przepraszam, za wszystko, za to że dałam ci nadzieje, przepraszam ale ja tak dłużej nie mogę, lecę do LA, musze spotkać się z Niallem, z dziewczynami, musze z nimi porozmawiać, tęsknie za nimi, za tamtym życiem. Jeszcze raz przepraszam, żegnaj Justin. Xx

Schowałam iPhona, oparłam głowę o szybę i pogrążyłam się w myślach. Co mam im powiedzieć? Jak to wszystko wytłumaczyć? Wybaczą mi? Co mam zrobić? Sto tysięcy myśli w mojej głowie i jedna najważniejsza muszę ich odzyskać, za wszelką cenne. Kiedy znalazłam się już w moim mieście, rozejrzałam się dookoła, tęskniłam za tym, te sklepy, imprezy, ludzie. Na lotnisku od razu poszłam na odprawę. Usiadłam na wyznaczonym miejscu, bałam się. Tak strasznie się boje co będzie kiedy stanę z nimi twarzą w twarz, jak oni zareagują. Będzie dobrze, będzie dobrze powtarzałam sobie. Samolot wylądował. Z trzęsącymi się dłońmi, przyśpieszonym oddechem i bijącym znacznie szybciej sercem szłam naprzód. Na zewnątrz zauważyłam Eleanor opierającą się o taksówkę. Uśmiechnęłam się i podeszłam do niej. Przytuliła mnie na przywitanie. 

- Tęskniłam. – skwitowałam.

- Mi też cie brakowało. Posłuchaj Chloe, musisz coś wiedzieć z nim przekroczysz drzwi hotelu, jest tam dość napięta atmosfera, Em i Harry udają że wszystko jest dobrze i chcę być przyjaciółmi, a do tego wszystkiego ta zdrada Zayna.

- Jaka zdrada? – zapytałam zszokowana.

- A no tak, nic nie wiesz, Zayn zdradził Jess, nie są już razem, ona strasznie to przezywa.

Zamilkłam. Najpierw Harry i Em, a teraz Jess i Zayn, nie wierzę, co się dzieję. Przynajmniej ja muszę wszystko naprawić. Weszłyśmy z El do hotelu i już na początku spotkałyśmy Zayna.

- Co do cholery? – zdziwił się Malik.

- Jakiś problem? – powiedziałam dumnie.

- Tak, wypierdalaj stąd.

- Może sam powinieneś?

- Słucham?

- Jesteś dupkiem, jak mogłeś zranić Jess, ty pieprzony egoisto.

- Ja jestem egoistą? Co kurwa? – przycisnął mnie do ściany i mówił dalej. – To nie ja zostawiłem ich wszystkich, zniszczyłem przyjaźń i miłość, to ty jesteś pierdoloną egoistką nie myślącą o nikim innym. Pojawiasz się nie wiem po co, myślisz kurwa że oni ci wybaczą? Mylisz się. Odpierdol się od nich i zostaw ich w spokoju. Wypierdalaj. – krzyknął i uderzył ręką w ścianę obok mnie. Puścił mnie i odszedł. Chciałam jak najszybciej porozmawiać z Niallem, ale stwierdziłam że najpierw naprawię moje relacje z dziewczynami. Eleanor powiedziała mi w którym pokoju są zakwaterowane i już zmierzałam w ich stronę. Szłam pewnie, nikt już nie mógł mnie powstrzymać. Przekroczyłam próg ich pokoju, Emilie siedziała na łóżku z wyciągniętymi nogami, Jess leżała opierają swoją głowę o brzuch Em, a ona głaskała ją delikatnie po włosach. Kiedy mnie zobaczyły obie podniosły się.

- Co ty tu kurwa robisz? – zapytała Jess. Nie wyglądała najlepiej. Nie miała makijaż, włosy spięła w luźnego koka, miała na sobie, luźną za dużą koszulkę i szorty.

- Ja… chciałam was przeprosić, tęskniłam za wami, chcę to wszystko naprawić.

- Za późno, kurwa za późno na to wszystko. Przyjeżdżasz tu jak gdyby nigdy nic z tekstem ”zostańmy z powrotem przyjaciółkami”. Śmieszna jesteś Chloe. – mówiła Em. Myślisz że po tym wszystkim ci wybaczymy, po tym jak nas zostawiłaś, zraniłaś. Jesteś największą egoistką jaką znam. Nie wierzę, że myślałaś że damy ci drugą szanse.

- Wiem, popełniłam błąd, ale naprawdę chce to wszystko naprawić. Proszę dajcie mi szansę. Tęsknie za wami, za Londynem, tym życiem, ciągłymi imprezami, zakupami, chłopakami.

- Przykro mi, ale nie. Wracaj tam skąd przyszłaś, już nam na tobie nie zależy. – stwierdziła stanowczo Emilie.

- Ale… - zaczęłam.

- Wyjdź. – powiedziała Jess, nie ruszyłam się.

- Wypierdalaj. – krzyknęła Jess. Spojrzałam jeszcze ran na nie i wyszłam. Została mi jeszcze rozmowa z Niallem i nadzieja że chociaż on mi wybaczy. Zostawiłam walizkę na korytarzu i podążyłam do bufetu. Nie myliłam się, blondyn siedział przy jednym ze stolików i zajadał się czymś.

- Smacznego. – powiedziałam uśmiechając się przy tym. Niall przestał jeść, podniósł głowę i spojrzał na mnie.  

- Chloe. – wypowiedział moje imię. Wstał od stolika i przytulił mnie do siebie, poczułam woń jego perfum, jego silne ramiona, trzymały mnie, przytulały.

- Tęskniłam za tobą. – powiedziałam i spojrzałam mu prosto w oczy. Odsunął się.

- Po co przyjechałaś? – zapytał.

- Niall, przepraszam, przepraszam za wszystko. Ale ja nie dawałam sobie rady, musiałam cie zostawić, wyjechać i odciąć się od tego wszystkiego. Uwierz mi, to bolało mnie tak samo mocno jak ciebie. Kochałam cię i dalej… - przerwał mi.

- Nie kłam. Nie kochałaś mnie Chloe i nie kochasz. Byłaś dla mnie najważniejsza, liczyłaś się tylko ty. Słyszysz tylko ty. Kochałem cię, zrobiłbym dla ciebie wszystko, oddał swoje życie za ciebie. A ty mnie po prostu zostawiłaś, nawet nie wiesz jak to bolało, ale poradziłem sobie jakoś, prawie zapomniałem, aż pojawiasz się tu ty. Chloe, powiedz czego ty ode mnie chcesz?

- Proszę cię tylko, żebyś dał mi drugą szansę.

Spojrzał w bok, na morzę które znajdowało się zaledwie 500 metrów od nas, widziałam łzy w jego oczach. Złapał mnie za rękę. 

- Przejdźmy się. – powiedział i pociągnął mnie za sobą. Szliśmy plażą nic nie mówiąc. Zatrzymaliśmy się przy brzegu i po chwili weszliśmy do wody. Dosięgała nam do kostek, była dość chłodna ale przyjemna. Podniósł mój podbródek, zmuszając mnie przy tym żebym spojrzała mu prosto w oczy. Moje serce przyspieszyło kiedy tak wpatrywałam się w jego niebieskie tęczówki.

- Kocham cię. – powiedział i pocałował mnie. Odwzajemniłam jego pocałunek, po chwili całowaliśmy się namiętnie, brakowało nam tego. Zatopiłam ręce w jego włosach. Nasze języki grały ze sobą tak jak kiedyś. Oderwaliśmy się od siebie.

- ale nie potrafię ci wybaczyć, nie zasługujesz na drugą szanse. – powiedział dalej patrząc mi w oczy i odszedł. Stałam na środku plaży i patrzyłam jak odchodzi, jak idzie w kierunku hotelu. Chciałam krzyknąć ale wiedziałam że już przegrałam. Stałam tam, odrzucona, upokorzona, zostawiona, zraniona czułam się tak samo jak Niall i moje przyjaciółki kiedy ich zostawiłam. Zrozumiałam jak bardzo ich zraniłam. Zakpiłam z nich, z ich uczuć. Popatrzyłam na morze, wiatr rozwiał moje włosy, po moim policzku spłynęła łza, otarłam ją i skierowałam się w stronę hotelu. Wzięłam swoje walizki, szłam do wyjścia, dowiedziałam się że tutaj już nikt mnie nie potrzebuję, nie zależy im na mnie, już się nie liczę, Musze wrócić, teraz nie wiem co zrobię, czy wrócę do Londynu, czy dalej będę mieszkać w Watford. Wiem jedno, spieprzyłam i nikt już mnie tu nie chcę. Spojrzałam jeszcze raz za siebie i szepnęłam ciche:

- Żegnajcie.

Złapałam taksówkę. Wsiadłam w samolot i byłam w drodze do Londynu. Inni by powiedzieli zmarnowany czas, a ja chociaż spróbowałam, nie liczyłam na wiele, chciałam tylko zrozumienia którego nie dostałam. Trudno, najwidoczniej tak musiało być. Opuszczam słoneczne LA już nigdy nie spotkam przyjaciół, starałam się lecz nie wyszło. Wylądowałam, zabrałam walizkę i nie złapałam taksówki. Chciałam się przejść i popodziwiać mój Londyn. Szłam przed siebie ciągnąc walizkę. Tak bardzo brakowało mi tego miasta. Te ulice, czerwone autobusy, sklepy, kawiarnie, Big Ben, ludzie. Tu jest zupełnie inaczej ciekawiej. Na ulicach tłumy, różne narodowości, murzyni, muzułmanie, polacy, francuzi, wiele stylów życia, poglądów, są tu goci, hipisi, emo, geje, lesby, coś się dzieję. A w Watford, ci sami ludzie, te same dni, jedna wielka melancholia. Ja chyba nie potrafię tak żyć tak wiem upierałam się przy spokoju, grzeczności i kulturze. Ale chyba oni mnie nie zmienili ja po prostu taka byłam. Poczułam wibracje w kieszeni, wyjęłam telefon i odebrałam.

- Chloe, gdzie ty jesteś? – zapytał zdenerwowany Justin.

- W Londynie, wróciłam już z LA.

- I?

- I nic, spróbowałam ale nie chcą mnie tam, pogodzili się z tym że mnie już nie ma. Niall nie chcę za mną być, a dziewczyny nie chcą mieć mnie za przyjaciółkę.

- Kiedy wracasz?

- Nie wracam. – w tym momencie podjęłam szybką decyzję.

- Jak to?

- Zrozum mnie, to nie moje życie, moje jest tutaj, zdałam sobie z tego sprawę dopiero jak tu wróciłam. Kocham Londyn, tych ludzi, sklepy, ciągłe imprezy. To właśnie ja, chyba dopiero teraz wiem kim jestem i gdzie jest moje miejsce. Przykro mi ale życie w Watford nie jest dla mnie.

- Już się nie zobaczymy?

- Tego nie powiedziałam.

- Czyli jest nadzieja?

- Tak, przecież przyjadę odwiedzić dziadków, przyjadę również chodź by po to żeby zobaczyć wasze uśmiechnięte mordy, powyłupiać się z wami i przytulić się do ciebie bo wiem że ty jako jeden z nielicznych rozumiesz mnie i czuje się w twoich ramionach bezpieczna. Nie martw się jeszcze się zobaczymy. A tym czasem będę tęsknić.

- Ja też będę tęsknić.

- Na razie.

- Do szybkiego zobaczenia.

Uśmiechnęłam się, schowałam iPhona do kieszeni, wyjęłam klucze z torby i przekręciłam cicho zamek. Weszłam do środka, położyłam walizki w holu i rozejrzałam się dookoła. Wciągnęłam powietrze, tęskniłam za domem, brakowało mi go. Skierowałam się w stronę jadalni gdzie właśnie kolacje jedli moi rodzice.

- Część mamo, część tato.

- Chloe.              






no to co wy na taki zbieg wydarzeń, mamy nadzieję, że was choć trochę zaskoczyłyśmy? Wielkimi krokami zbliżamy się do następnego bloga, został tylko rozdział z perspektywy Jess, Emilie i ostatni który będzie trochę różnił się od reszty. zachęcamy do komentowania i za każdy komentarz dziękujemy :)