Rozdział 31

muzyka

Emilie.

- Jess, wstawaj. Chodź na śniadanie – zdjęłam kołdrę z twarzy mojej przyjaciółki,

- Nie, chcę spać. Zostaw mnie, nie jestem nawet głodna – powiedziała przykrywając się,

- Proszę cię. Musisz coś jeść, nie możesz się niszczyć przez tego idiotę – pogładziłam ją po twarzy,

- Emilie, proszę cię, wiem, że chcesz dla mnie jak najlepiej, dlatego daj mi spokój

Przesunęłam się w stronę drzwi. Miałam na sobie białe, krótkie conversy, jasne dżinsowe szorty i czarną koszulkę. Od naszego przyjazdu tu minęły już trzy dni, mamy poniedziałek, piękna słoneczna pogoda. Szkoda, że i tak jest beznadziejnie. Nie mogę uwierzyć w to, że Zayn tak potraktował Jess. Zachował się jak zwykły idiota, myślący tylko i wyłącznie chujem. Nienawidzę go z całego serca. Byłam pewna, że on jej nie zrani, będzie uczciwy. A tymczasem oszukał nas wszystkich. Zranił Jess. Ona sobie nie radzi, czuję to, przy mnie próbuje się maskować, nie płacze, nic nie mówi, stara się być twarda. No właśnie, stara.

- Będę na dole, dzwoń jeżeli będziesz czegoś potrzebować. Zjawię się w 5 sekund – odwróciłam się, gdy byłam już w progu,

- Dobrze. Jeżeli go spotkasz… - zaczęła,

- Wiem, nie pozwolę mu tu przyjść, nie teraz,

Zbiegłam białymi schodami do bufetu. Była godzina 11, więc miałam nadzieję, że ani Zayna ani Harrego tam nie będzie. Malika nie widziałam już od piątku, mimo, że mieszkamy w jednym hotelu, to cały czas się mijamy, ale może to i lepiej, dla niego oczywiście. Nienawidzę go z całego serca i według mnie Jess nigdy mu nie wybaczy, ja bym tak postąpiła. Harrego nie chcę spotkać, bo to dla mnie trudne, dla niego chyba też. Udajemy, że wszystko gra, że nic się nie dzieje. Ale to nie prawda. Nam obojgu jest trudno być dla siebie przyjaciółmi jeżeli tyle przeszliśmy. Nadal czuję do niego o wiele więcej, ale nie potrafię mu zaufać na tyle by dać mu kolejną szansę, boję się i nie umiem tak. Spędzamy ze sobą czas, tak jak robię to z Niallem, Liamem i Louisem, ale to zupełnie co innego. Chłopaki często do nas przychodzą, bardzo troszczą się o Jess. Mamy jednak trochę im za złe, to że ukrywali Zayna i tą całą Perrie przed nami. A tak przy okazji, nie spodziewałam się tego, że Zayn jest tak naiwnie głupi i ślepy, nie rozumie, że ona robi to tylko dla sławy. To takie kurwa żałosne. Weszłam do restauracji. Oczywiście jak na złość przy jednym ze stolików siedział Harry. Louis, Eleanor i Liam właśnie udawali się do wyjścia.

- O! Cześć Emilie – podeszli do mnie,

- Hej, gdzie Danielle – zapytałam się?

- W pokoju, już dawno jest po śniadaniu, szykuję się bo idziemy na zakupy. Idziesz z nami? – zwróciła się do mnie Eleanor,

- Nie, przepraszam, ale nie mogę. Albo zostanę z Jess, albo przejdę się na plażę. Muszę być blisko,

- Jak ona się trzyma? – zapytał Liam,

- Pozwól, że nie odpowiem na to pytanie – powiedziałam,

- Niall chyba też idzie na plażę, możecie iść razem – uśmiechnął się Louis – Emilie, nie przejmuj się, Jess potrzebuje czasu. Sama wiesz…

- Wiem tylko, że musi czuć się okropnie,

Moi przyjaciele wyszli, a Harry widząc mnie uśmiechnął się i pokazał wolne miejsce. „Super” powiedziałam pod nosem.

- Cześć – uśmiechnął się szeroko,

- Cześć – odwzajemniłam jego uśmiech

- Ładnie dzisiaj wyglądasz,

- Dzięki… - spojrzałam się w bok, właśnie dlatego nie lubiłam z nim rozmawiać, zwłaszcza sam na sam, to takie dziwne, nie czuję się wtedy komfortowo, przez moje ciało przechodzą nieprzyjemne dreszcze, a serce mocniej bije.

Zamówiłam kawę i rogala z czekoladą. Harry właśnie kończył swoje śniadanie. Ubrany był w czarną koszulkę na krótki rękaw, białe trampki i krótkie spodenki. Na lewej ręce miał zegarek, który zakrywał jego tatuaż. Musiał zrobić go niedawno.

- Jakie plany na dziś? – zwrócił się do mnie Harry,

- Nie wiem, muszę być z Jess… jak pomyślę co ona teraz czuje – nie skończyłam,

- Zayn zachował się jak idiota,

- Mało powiedziane – spojrzałam mu prosto w oczy, zapadła cisza. Ja patrzyłam się w jego zielone tęczówki, on patrzył się w moje oczy. Chciałam jak najszybciej przerwać tą chorą sytuację – Może pójdę na plażę,

- Z chęcią się trochę poopalam i w ogóle, trochę relaksu każdemu wyjdzie na dobre.

- Yhym – przytaknęłam popijając kawę, 

Nie chciałam tego. Nie chciałam siedzieć z nim sam na sam, rozmawiać, chyba wolałabym, żebyśmy się nienawidzili. Ta cała sztuczność sytuacji i udawanie, że wszystko jest dobrze mnie denerwuje. Chyba przyjaźń to nie był dobry pomysł. To najgorsza możliwość, jeżeli coś do kogoś czujesz, bo ja wolałabym zapomnieć. Siedzieliśmy w ciszy. W końcu Harry delikatnie złapał moją dłoń. Zabrałam ją szybkim ruchem i włożyłam między nogi.

- Harry, nie – powiedziałam szeptem,

- Przepraszam, ja po prostu… to dla mnie… przepraszam – zaczął,

- Chyba już pójdę,

- Napisz mi sms’a o której dokładnie idziemy nad tą plażę, dobrze? – uśmiechnął się,

- Nie wiem jeszcze czy w ogóle idę, jakby co to napiszę – wstałam i pobiegłam do pokoju,

Idąc korytarzem natchnęłam się na Zayna. Niestety. Zatrzymaliśmy się twarzą w twarz. Miałam wtedy ochotę mu przywalić, rzucić się na niego.

- Emilie, proszę pomóż mi – szepnął mi na ucho,

- Oszalałeś? Spierdalaj, jesteś zwykłym śmieciem  – spojrzałam mu prosto w oczy – zresztą Jess uważa tak samo,

- Przestań… nie oceniaj mnie pochopnie – oparł się o ścianę,

- Nie oceniać cię pochopnie? Czy ty siebie słyszysz? Ona ci zaufała, a nie robi tego często. Ja wierzyłam w was, kibicowałam wam z całego serca, a ty to wszystko zniszczyłeś od tak. Nienawidzę takich ludzi, takich zachowań. Wszyscy jesteście tacy sami, jebani egoiści. Najpierw myślicie o swoim szanownym tyłku, a dopiero później o uczuciach innych. Jesteś po prostu głupi, straciłeś taką dziewczynę – kontynuowałam

- To, że Chloe wyjechała, a Harry cię zostawił to nie znaczy, że wszyscy ludzie to egoiści. Nie mieszaj tu do tego swoich uczuć

- Ty pokazałeś Jess, że na świecie są tylko takie osoby. Brawo, możesz być z siebie dumny – uśmiechnęłam się do niego wrednie i zaczęłam klaskać,

- To nie tak…

- Nawet nie chcę słuchać „jak”. Mam już ciebie dość. Jesteś idiotą, zjebałeś, do widzenia Zayn – popchnęłam go i ruszyłam dalej

- Ale ja ją kocham… - usłyszałam zza pleców,

- Nauczcie się wreszcie co to jest miłość, a nie pierdolicie „kocham cię” jakby to nic nie znaczyło. Dla niektórych jeszcze to ma jakieś znaczenie. Szkoda, że takich osób jest tak mało – odwróciłam się,

Otworzyłam drzwi. Jess przykryta była kołdrą, na uszach miała słuchawki. Spała. Na palcach ruszyłam do szafy. Na stoliku leżała kartka: „ serio potrzebuję czasu dla siebie, nie musisz być przy mnie 24h na dobę, idź na plażę albo na zakupy, jak będę cię potrzebować zadzwonię. kocham cię… ~ Jess”. Spojrzałam na nią jeszcze raz. Miałam ochotę ją przytulić. Następnie wyciągnęłam z szafy ręcznik, strój kąpielowy, olejek do opalania, okulary i torbę. Wzięłam to wszystko do łazienki. Napisałam sms’a do Nialla i Harrego: „ za pół godziny na dole” zaczęłam się przebierać.

Na plaży.

- Idę popływać – wstał z leżaka Harry i ruszył w kierunku morza,

- Niall… - spojrzałam się na blondyna,

- Tak?

- Nadal myślisz o Chloe?

- Nie tak często. Wiesz, to nie jest takie łatwe, bo ja darzyłem ją uczuciem, szczerze. Na początku to było straszne, nie mogłem się otrząsnąć, ale teraz jest lepiej. Rozumiem, że nie była tego warta, że to nie ona jest mi pisana. Daję radę – uśmiechnął się,

- Potrafiłbyś jej wybaczyć?

- Sam nie wiem. To trudne pytanie. Zraniła mnie, porzuciła, ale chyba mógłbym jej w jakiś sposób wybaczyć. Moglibyśmy zostać kolegami, nic więcej. Straciłem do niej zaufanie, a na pewno nie mógłbym już z nią być, o nie

- Czemu?

- Bo ona tak naprawdę mnie nie kocha i nigdy nie kochała, to bezsensu być z kimś do kogo nic się nie czuje

- Zgadzam się, to bezsensu – spojrzałam w niebo,

- Czemu zaczęłaś ten temat? – dotknął moich włosów Niall,

- Tak po prostu – skłamałam,

- Dobrze wiem, że chodzi ci o Harrego – spojrzał mi prosto w oczy – Powinnaś dać mu drugą szansę, wybacz mu. Wy jesteście w zupełnie innej sytuacji, bo on cię naprawdę kocha. Na każdym wywiadzie, koncercie chodzi przybity i ciągle o tobie myśli. Zdaje sobie sprawę, że to z jego winy wszystko się popsuło. Wybacz mu.

- Dobrze wiesz, że to nie jest łatwe. Wiesz jak się czuję. Przechodziłeś przez to. Zraniona, porzucona, bezużyteczna, upokorzona. Trudno po tym wszystkim do niego wrócić.

- Tak, wiem, ale taka jest miłość, Emilie. Udana, nigdy nie oznacza idealna. Kochasz go,  a on ciebie, a to znaczy, że musisz umieć mu wybaczyć. Wtedy to jest prawdziwa miłość. Między mną, a Chloe tego nie było, a między wami jest. Przemyśl to dokładnie, zawsze lepiej zaryzykować, a ja jestem pewny, że wam się uda, niż żyć w takim nie wiadomo jakim układzie koleżeńskim i co chwilę się zwodzić i ranić. Wybacz mu, a już nigdy cię nie skrzywdzi. Zaufaj mi, znam mojego przyjaciela,

Kiwnęłam tylko głową. Nic już nie powiedziałam, tylko patrzyłam się na Harrego, który akurat szedł w naszą stronę. Z jednej strony Niall ma rację, ale z drugiej, z drugiej jest coś, co mi nie pozwala, co mnie blokuje i po prostu nie potrafię wrócić do niego.

- Wystarczy tylko się odważyć i spróbować, a będzie dobrze, obiecuję – szepnął w ostatniej chwili Niall,

- O czym rozmawiacie? – podbiegł do nas Harry,

- O niczym ciekawym – uśmiechnęłam się,

- Idziemy do jakiegoś baru, czas na jedzenie! – wstał z leżaka Niall,

- Okej – podniosłam się,

Szliśmy brzegiem, a fale co podmywały nasze stopy, było słonecznie i gorąco. Zatrzymałam się na chwilę i zamknęłam oczy. Chciałam poczuć się szczęśliwa chociaż na sekundę. Zapomnieć o wszystkich problemach, o sprawie z Harrym, o Zaynie. Otworzyłam oczy. Kiedyś ten stan będzie trwał dłużej, ale jeszcze nie teraz.

- O! Nareszcie! Zgłodniałem – zostawił nas samych blondyn, który pobiegł do znajdującego się jakieś 300 – 400 metrów baru.

Ja i Harry wybuchliśmy śmiechem. Staliśmy i patrzyliśmy się na siebie. Miałam wielką ochotę go pocałować. Przytulić się do niego. Zatopić się w jego gorącym ciele, znów być szczęśliwa z nim. „Wystarczy tylko się odważyć i spróbować, a będzie dobrze, obiecuję”.

- Muszę wrócić do Jess – powiedziałam po chwili zakłopotana, zaczesując włosy za ucho,

- Odprowadzę cię – dotknął mojego ramienia Harry,

- Nie trzeba – odwróciłam się i ruszyłam do przodu, chcąc jak najszybciej stąd uciec, po chwili jednak zatrzymałam się podbiegłam do Harrego i pocałowałam go w policzek na pożegnanie: „Dziękuję, to naprawdę mi się przydało, pa” – powiedziałam i odeszłam,

- Spotkamy się wieczorem? – krzyknął Harry zza moich pleców,

- Nie wiem, zależy, czy i gdzie wychodzi reszta,  nie chcę spędzać czasu z Zaynem. Zresztą chyba zostanę z Jess, tak, tak będzie najlepiej – powiedziałam nie zatrzymując się,

Szłam jeszcze z 10 minut. Zabrałam z leżaka ręcznik i torbę i ruszyłam do hotelu. Od tego wszystkiego rozbolała mnie głowa, nie wiem co będzie dalej, nie wiem co z Jess, nie wiem co mam zrobić z Harrym. Mam mętlik w głowie, a to nie czas na takie rzeczy. Nie teraz. Proszę, niech ktoś podpowie mi co mam zrobić. Niech wreszcie wszystko wróci do normy. Chcę by było jak kiedyś. Chcę mieć przy sobie Harrego, Chloe, szczęśliwą Jess i Zayna. Czemu zawsze ludzie muszą odchodzić? Nie umiem się jeszcze do tego przyzwyczaić, chcę by wszystko wróciło do normy.

jeszcze raz bardzo prosimy o komentarze, wyrażanie swoich opinii itp, możecie też zadawać nam jakieś pytania. pamiętajcie, że im więcej komentarzy, tym szybciej nowy rozdział. według was Emilie powinna posłuchać Nialla, czy dalej 'przyjaźnić' się z Harrym? a może w ogóle o nim zapomnieć?