Rozdział 28

muzyka

Emilie.

Minął miesiąc. Trzydzieści dni jestem sama. Przez ten czas wiele się zmieniło. Zamknęłam się w sobie i przestałam rozmawiać z Jess, z kimkolwiek. Po prostu bardzo to przeżywam. Po raz kolejny ktoś na kim mi zależało udowodnił, że można mną pomiatać. Nie jestem głupia i słodka, pozory mylą. Może i łatwo mnie zranić i w pewnym sensie jestem delikatna, ale to nie oznacza, że nie dam sobie rady. Odkładając wszystko na bok – moją chorobę, to, że nadal cholernie kocham Harrego i nadal to boli, chcę się zmienić. Chcę, żeby w końcu ludzie zaczęli szanować mnie, moje wybory i decyzje, moje zdanie, moje uczucia. Wtedy już nikt mnie nie skrzywdzi. Dopiero dzisiaj naszły mnie chęci i siły do tych zmian. Szłam po szkole do domu. Powiedziałam Jess, że potrzebuję chwili dla siebie i że dzisiaj nie wrócimy razem. Wybrałam zupełnie inną i dużo dłuższą drogę.  Wiem, że dla Jess to również trudny czas. Nie dość, że Zayn wyjechał to i ja sprawiam jej problemy. Dlatego koniec z tym. To wydarzenie, nauczyło mnie, że teraz sama zmierzę się z każdym niepowodzeniem i dam sobie sama radę. Bo takie jest życie. Nigdy nie jest idealnie, zawsze stanie się coś, co będzie chciało nas zniszczyć.  Nie pogodziłam się jeszcze z tą stratą. To dla mnie strasznie ciężkie, kiedy codziennie rano wstaję do szkoły, a potem wracam do domu siadam na kanapie i patrzę przed siebie. Nie ma już Harrego, który mnie pociesza, denerwuje, całuje, przytula, troszczy się o mnie, jego już nie ma. Odszedł. Nie płaczę już, nie chcę jeszcze bardziej ukazywać jak słaba jestem. Wszystko przeżywam w środku. Może to dlatego zamknęłam się w sobie? Szłam ulicami Londynu, sama nie wiedząc jaki to ma cel. Mijam wielu ludzi, na szczęście oni nie zwracali na mnie uwagi. W szkole wszyscy o mnie plotkowali. Gdy przechodziłam szeptali sobie jaka to ja nie jestem, jaka naiwna, głupia i tępa, że teraz mam za swoje. To bolało, ale starałam się nie przejmować opinią nic nie znaczących ludzi, którzy gówno wiedzą o mnie, moim życiu i o naszym rozstaniu. W pewnym momencie zatrzymałam się. Przechodziłam obok szpitala, do którego kiedyś trafiłam. Anoreksja, no właśnie. Gdybym się z niej wyleczyła, to wtedy wszystko byłoby dużo prostsze. Pokazałabym wszystkim, że potrafię się z tym zmierzyć, zaskoczyłabym ich. Bez wahania weszłam do środka i udałam się na odpowiedni oddział. Wzięłam ze sobą ulotkę i usiadłam w poczekalni. Jednak te białe ściany, co chwile chodzące pielęgniarki, ci pacjenci… to sprawiło, że zrobiło mi się nie dobrze. Przecież, od razu powiedzą, że mam anoreksję i zabiorą mnie na oddział z jakimiś psycholami, nie oszukujmy się. Ja nie mam zamiaru zwariować jeszcze bardziej. Wzięłam torebkę i wyszłam. To żałosne, że wstydzę się mojej choroby. Nienawidzę tego w sobie. Ale sądzę, że dam radę i wyleczę się z niej sama, raz na zawsze. Silna wola walki, to wszystko czego potrzebuję. Zahaczyłam o jakiś sklep spożywczy. Kupiłam nutellę, czekoladę, chipsy i trochę warzyw i owoców, żebym miała co zjeść na śniadanie, czy obiad. Wróciłam do domu, było po piątej. Schowałam zakupy do lodówki. Odłożyłam torbę w sypialni, wzięłam do ręki laptopa i usiadłam w salonie. Otworzyłam Nutellę i włożyłam do niej małą łyżkę. Zamknęłam oczy i po prostu ją zjadłam. Byłam z siebie dumna. Udało mi się. Teraz wystarczy jeść codziennie śniadanie, obiad i kolację, bez wyjątków. Dam radę. Włączyłam twittera. Zobaczyłam masę tweetów dotyczących mnie i Harrego, starałam się je omijać. Dawno nic nie pisałam, ale nie miałam na to głowy. Weszłam na profil Chloe. Zobaczyłam te jej głupkowate zdjęcia z jakimiś dziewczynami i  chłopakami, mniej więcej w naszym wieku, oraz te bezsensowne wpisy, w których opisuje jak to wszystko zaczyna jej się układać, blablabla. Bzdury. Westchnęłam i zobaczyłam wpisy Harrego. Weszłam na jego konto. On też ostatnio mało pisał. Musiał jednak potwierdzić, że jest już singlem. Napisał tylko: „Tak, jestem wolny. Proszę nie pytajcie o szczegóły, dajcie nam chwilę spokoju to naprawdę trudne.”, zobaczyłam jego zdjęcia z różnych wywiadów i nie wytrzymałam, rozryczałam się. Cały czas jedząc zaczęłam przeglądać inne tweety, pisał w nich głównie o „kimś” kogo bardzo kocha i za kim bardzo tęskni. Postanowiłam, że dodam nowe zdjęcie, w którym sztucznie się uśmiechając trzymam kubek. Napisałam: „zadowolony?” i wylogowałam się. Wtedy przyszła do mnie Jess. Chyba się trochę zdziwiła:

- Czy ty jesz? – usiadła na kanapie,

- Nie, tylko pozuję i dodaję zdjęcia z jedzeniem na twittera, żeby dopiec Harremu – spojrzałam się na nią, a ona zmroziła mnie wzrokiem,

- Co?

- Żartuję – zaśmiałam się – tak, postanowiłam, że sama dam sobie radę i wszystko sobie poukładam. Koniec z anoreksją, muszę spróbować zacząć normalnie żyć,

- No ale, nie powinnaś skontaktować się z lekarzem czy coś? Samemu ciężko z tego wyjść,

- Nie, nie chcę trafić do jakiegoś psychiatryka, oni by mi nie pomogli, byłoby gorzej. Sama dam radę,

- No jak chcesz. Cieszę się, że wreszcie zmądrzałaś. Jak się czujesz?

- Lepiej – skłamałam – wiesz, z dnia na dzień jest lepiej, naprawdę. Już za nim tak nie tęsknię.

- Wiesz, myślałam, że ty nie dasz sobie rady. Bałam się o ciebie. A teraz widzę, że sama chcesz sobie to wszystko poukładać, dobrze wiesz, że życie kopie nas w dupę. Nigdy nie może być idealnie, ale żyje się tylko raz, więc trzeba korzystać i cieszyć się z małych rzeczy, być szczęśliwym, za wszelką cenę. Bo żyć szczęśliwie a idealnie to różnica.

- Wiem. Dam radę – uśmiechnęłam się – a co u ciebie, u Zayna? – zapytałam się

- Też muszę jakoś żyć. Dawno z nim nie rozmawiałam, te strefy czasowe, ciągle się mijamy.

- Może obejrzymy jakiś film?

- Sorry, ale ja spadam do siebie. Wreszcie Thomas ma trochę czasu, robi dla nas kolację – uśmiechnęła się,

- A no chyba, że tak. No to do jutra. Tylko nie zaśpij!

- Oczywiście – puściła mi oczko,

Oglądałam telewizję, ale nie było nic ciekawego. Nie wiedziałam co mam robić. Włączyłam Skype. Chwilę po tym zadzwonił do mnie Niall. Wahałam się, czy odebrać. Trochę dziwnie było mi rozmawiać z chłopakami po tym wszystkim, tak nie swojo, a po drugie gdzieś obok Nialla mógł być Harry. Wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Emilie! Boże, jak ja dawno cię nie widziałem! Co tam u ciebie słychać, jak się trzymasz?

- Cześć Niall. No wiesz, z dnia na dzień lepiej. Powoli wszystko sobie układam – odpowiedziałam, w tym samym momencie nasze kamerki włączyły się.

Niall miał na sobie czarną bluzę i tego samego koloru czapkę. Wyglądał ślicznie. Oczywiście rozmawiając ze mną jadł. Był w jego hotelowym pokoju.

-To dobrze. Emilie, czy ja widzę Nutellę?! – zaśmiał się,

- Tak. I od razu odpowiem na twoje kolejne pytanie: zaczynam normalnie jeść

- To wspaniale! No a co tam w Londynie, co u Jess?

- Nudy. Jess tęskni za Zaynem, ale w końcu daje radę,

- No, tak, ona by nie dała – zaśmiał się ironicznie,

Rozmawialiśmy o wszystkim, wygłupialiśmy się i śmialiśmy. Stęskniłam się za moim przyjacielem i dopiero teraz to sobie uświadomiłam. Niall opowiadał mi o trasie, wywiadach, koncertach, fankach. To naprawdę piękne, że one znaczą dla nich coś więcej, ich miłość do fanek jest prawdziwa, nie udawana. Blondyn pamięta ich imiona, to jak wyglądały. Opowiada mi ich historie, niektóre smutne, a niektóre wręcz przeciwnie. Te dziewczyny są zwariowane, ale nie ma co się dziwić, sama kiedyś byłam jedną z nich.

- Niall? – usłyszałam tak bardzo znany mi głos,

- Tak, Harry? – zapytał chłopak, widziałam, że kątem oka spogląda się na mnie,

- Mogę z nią porozmawiać?

- Jeżeli tylko Emilie się zgodzi – uśmiechnął się do mnie Niall, a ja westchnęłam,

- Okej – spojrzałam się do kamerki, myślę, że teraz mam siłę, żeby z nim szczerze porozmawiać,

Niall wstał, usłyszałam jak zamykają się drzwi. Po chwili do biurka podszedł Harry, usiadł na krześle, poprawił włosy, widać było, że się stresuje. Ubrany był w beżowy, gruby sweter i ciemne jeansy.

- Chciałem ci tylko powiedzieć, że tak, jestem bardzo zadowolony

- Ja też jestem z siebie dumna – uniosłam głowę do góry,

- Stęskniłem się za tobą, twoim uśmiechem, twoimi oczami, rozmowami z tobą. Jest mi naprawdę ciężko – przygryzł wargę Harry

- Nie tylko tobie… No ale trzeba żyć dalej, Harry, było minęło – powiedziałam, wtulając się w poduszkę,

- Popełniłem największy błąd w moim życiu. Proszę cię, wybacz mi,

- W sumie, życie jest za krótkie, żeby robić sobie nie potrzebnie wrogów, dobrze – wybaczam ci,

- Naprawdę?! – uśmiechnął się – bo… pamiętasz jak w Sylwester mówiłem ci, że cokolwiek się stanie to będę cię kochał, wtedy kiedy się rozstaliśmy, ja nadal cię kochałem, z dnia na dzień coraz mocniej i mocniej, a kiedy wyjechaliśmy, te koncerty, te fanki, które wypytywały się o nas, te wszystkie wywiady i jebane pytanie: jesteś singlem? Jak to się stało? Emilie, kocham cię najmocniej na świecie i dziękuję ci, że mi wybaczyłaś,

Patrzyłam się na niego w lekkim szoku. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Wzięłam się w garść. Ja też nadal go kocham, ale nie mogę… nie umiem być z nim. Za bardzo to wszystko bolało.

- Harry… ale, ja powiedziałam, że ci wybaczam. Bądźmy przyjaciółmi, tak będzie najlepiej – powiedziałam smutnym głosem,

- No tak… dobrze, jak chcesz, jeszcze raz przepraszam,

- A co tam u ciebie słychać? – sztucznie się uśmiechnęłam,

- W sumie to przed chwilą ci wszystko powiedziałem, a jak tam u ciebie? – zapytał się, uśmiechał się, jednak wiedziałam, że jest bardzo smutny,

- No wiesz, zimno, jesień, deszcz, Londyn, szkoła, szkoła, szkoła. Nudy,

- A u nas ogólnie jest piękna pogoda, ostatnio byliśmy na plaży. Tylko dzisiaj akurat pada i jest zimno,

- Na plaży?! Spadaj – wytknęłam mu język, na co on zaśmiał się,

- Wejdź może lepiej na twittera – poruszył w specyficzny sposób brwiami i uśmiechnął się,

- Harry ty debilu! – wydarłam się na niego widząc moje zdjęcie, na którym wytykam język. Podpisał je: „skype z przyjaciółką, haha nie bij, ładny masz ten język xx”

- No co…

- Usuń to! Wyglądam na nim okropnie

- Przestań. Wyglądasz ślicznie i nigdy nie namówisz mnie żebym je usunął,

- Wiesz co… - parsknęłam,

Rozmawialiśmy jeszcze jakiś czas, po czym się rozłączyliśmy. Odłożyłam laptopa, oparłam nogi o ławę i położyłam dłonie na mojej twarzy. Ta rozmowa wiele mnie kosztowała, ale cieszę się, że w końcu go zobaczyłam. Nie wiem jak teraz będzie, bo jedyną osobą którą kocham jest i będzie Harry, mój przyjaciel. Nie wyobrażam sobie siebie z kimś innym, nie umiałabym tak. Słowa Jess dały mi wiele do myślenia. Ma racje. Jak już mam to życie, to wypadałoby je jakoś godnie przeżyć, na pewno tam gdzieś jest zapisane co dalej ze mną będzie, na pewno na końcu będę prawdziwie szczęśliwa, nie samotna, póki co zawsze można próbować, udawać szczęście, kto wie, może samemu sobie da się to wmówić. Wstałam z kanapy i zrobiłam sobie tosty. Jadłam je chyba z godzinę, ale obiecałam sobie, że dam radę. Spakowałam książki na jutro, przygotowałam ubrania, wykąpałam się i położyłam do łóżka. Napisałam do Jess smsa, że rozmawiałam z Harrym i że wszystko jej jutro opowiem, po czym założyłam na uszy słuchawki i włączyłam muzykę. Padło na „I’m not yours”, słuchając jej, przypominała mi się sytuacja z Harrym, więc przełączyłam. Często teksty piosenek przypominają mi wiele z mojego życia, dlatego słuchając muzyki najlepiej mi się myśli. Weszłam w galerię zdjęć w moim iPhonie i oglądałam nasze wspólne zdjęcia. „Teraz jesteśmy przyjaciółmi” – powiedziałam sama do siebie – „Będzie dobrze. Musi”.  

mamy już 28 rozdział, niedługo kończymy bloga, a was wcale nie przybywa, wręcz przeciwnie. bardzo was zachęcamy i prosimy o komentowanie. to dla nas naprawdę ważne. 

według was Harry i Emilie będą dobrymi przyjaciółmi? czy wrócą do siebie?